ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Ένα ευχάριστο διάλειμμα στην σιγή, που έχουμε συνειδητά επιλέξει απέναντι στην μιζέρια της Κερκυραϊκής καθημερινότητας, μας έφερε η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας της Παλιάς Φιλαρμονικής της Κέρκυρας το Σάββατο 6 Απριλίου στο (πολύπαθο) Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας…  Να, λοιπόν, κάτι πολύ ουσιαστικό και σημαντικό, που συμβαίνει στην Κέρκυρα εις πείσμα των καιρών έξω από τις συμβατικές ωραιοποιήσεις της μικρότητας και της ασημαντότητας, που μας κατακλύζει… Θυμηθήκαμε τις πρώτες συναυλίες της Συμφωνικής υπό την διεύθυνση του μαέστρου Αλκη Μπαλτά εδώ και μία 3ετία περίπου και κρατάμε στην μνήμη την σιγουριά, πως κάτι πολύ θετικό θα συντελεσθεί στα καλλιτεχνικά δρώμενα του τόπου… Είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη η ικανοποίηση, πως αυτή η ελπίδα δικαιώνεται βήμα προς βήμα και πως διαθέτουμε ένα συγκροτημένο και ρωμαλέο σύνολο οργάνων και εκτελεστών, που κάτω από την διδασκαλία και την μπαγκέτα του μαέστρου Αλκη Μπαλτά έχει πια καθιερωθεί στα μουσικά πράματα του τόπου. Θυμόμαστε π.χ. το Walz no 2 από την Jazz Suite του Dimitri Shostakovich στο πρόγραμμα συναυλίας πριν από 3 χρόνια και τώρα απολαύσαμε το απαιτητικότατο Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 2 του συνθέτη. Και τότε κατευχαριστημένοι και τώρα ενθουσιασμένοι…  Μπροστά στα μάτια μας και τα αυτιά μας η πρόοδος, που συντελείται, χωρίς φανφάρες, με ισχνότατη προβολή αλλά με πολύ επιμονή και συνέπεια.

Το έργο του Αμερικανού συνθέτη Charles Ives: Το αναπάντητο ερώτημα, άνοιξε την βραδιά… Ακούσματα κυριολεκτικά πρωτοποριακά για την εποχή του συνθέτη (1874-1954). Εργο με φιλοσοφικές, υπαρξιακές και μεταφυσικές προεκτάσεις, γεμάτο σύγχρονους, μετακλασικούς θα λέγαμε, ήχους που παίχτηκε σε 3 επίπεδα… Στην σκηνή από το σύνολο των εγχόρδων, στο πρώτο θεωρείο από τον τρομπετίστα Ανδρέα Ρίγγα και  στο παρασκήνιο από μικρό  σύνολο εγχόρδων υπό την διεύθυνση του Σπύρου Κακαρούγκα…   Η εισαγωγή της Συναυλίας  προϊδέασε επάξαι για την συνέχεια.. Για το κοντσέρτο του Shostakovich γράψαμε κιόλας… Ας μην λησμονήσουμε, βέβαια, ότι… μεγίστη ευθύνη για το αποτέλεσμα φέρει η παρουσία της κ. Βίκυ Στυλιανού στο πιάνο, που μάγεψε με το παίξιμό της… Η Βίκυ Στυλιανού δεν έχει ασφαλώς την ανάγκη της δικής μας επαινετικής αναφοράς. Είναι απλά, αυθόρμητη η επιθυμία να υπογραμμισθούν η εκτελεστική της δεινότητα σε πολύ διαφορετικά είδη μουσικής και η αρτιότητα, που προσέδωσε στην παράσταση.

Γνωστά αλλά και εξόχως απαιτητικά έργα των Edvard Grieg (Peer Gynt, σουίτα αρ. 1), Francois-Andrien Boieldieu (Εισαγωγή από την όπερα « Η λευκή Κυρία») και Franz von Suppé (Εισαγωγή από την όπερα «Ποιητής και χωρικός») συνέθεσαν το β’ μέρος της Συναυλίας…  Σόλο Τσέλο στο τελευταίο έργο ο φίλτατος και εξαίρετος Σάκης Βλαχόπουλος.

Το συνολικό πρόγραμμα της συναυλίας συγκροτήθηκε με έργα, που προσφέρονται για την ... δοκιμασία ενός συμφωνικού συνόλου και για την εκτέλεση των οποίων, η ορχήστρα της Παλιάς Φιλαρμονικής απέδειξε την πρόοδό της και κατέδειξε την ποιότητά της…

Στα θετικότατα της Συναυλίας η ενημέρωση του κοινού από τον μαέστρο Αλκη Μπαλτά αμέσως πριν την εκτέλεση κάθε έργου με στοιχεία χρήσιμα για την ενημέρωση και τον προϊδεασμό του κοινού…

Εχοντας υπόψη το θετικότατο εκπαιδευτικό και καλλιτεχνικό έργο, που συντελείται και από την μπάντα της παλιάς Φιλαρμονικής υπό την διεύθυνση του άξιου νέου μαέστρου Σπύρου Προσωπάρη οφείλουμε να υπογραμμίσουμε, ότι η «Κόκκινη» μετατρέπει τις προϋποθέσεις και δυνατότητές της σε σταθερά εξελισσόμενο και σπουδαίο εκπαιδευτικό και καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Και αυτό αποτελεί την καλύτερη ίσως δικαίωση των … κοπιόντων  περί αυτήν.

Δεν είναι φιλοφρόνηση αλλά πεποίθησή μας, ότι το καλλιτεχνικό «προϊόν» της Συμφωνικής ορχήστρας της Παλιάς είναι εξαγώγιμο με σήμανση υψηλής ποιότητας… Μακάρι να υπάρξουν οι υλικές προϋποθέσεις για να προσφέρει και εκτός νήσου… Θα είναι μία απτή απόδειξη, ότι υπάρχει στο νησί παρόν άξιο ενός παρελθόντος… Πραγματικό και όχι νοητό, όπως στις κενολογίες προγονόπληκτων…

ΥΓ. Την ίδια ώρα με την Συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας, στην Πόλη πραγματοποιούταν το β’ Φεστιβάλ εκκλησιαστικής και βυζαντινής χορωδιακής μουσικής… Εχουμε ξαναγράψει πριν από πολύ καιρό, για το αυτονόητο: την διαμόρφωση ενός πολιτιστικού ημερολογίου (καλεντάρι) από την τοπική αυτοδιοίκηση, που να επιτρέπει το μοίρασμα στον χρόνο προς όφελος πολιτιστικών φορέων αλλά και -κυρίως- κοινού… Είμαστε, όμως και τώρα το ίδιο απαισιόδοξοι, όπως και τότε για την δημιουργία του… 

Σημαντική η αξιοποίηση των παλιών δικαστηρίων για τις ανάγκες της Περιφέρειας

Η πρόταση-απόφαση για την παράδοση του κτιρίου των σημερινών (παλιών δικαστηρίων) στην Σπηλιά, στην Περιφέρεια Ιονίων Νήσων, αμέσως μετά τα εγκαίνια του νέου δικαστικού μεγάρου βρίσκεται -κατά την κίση μας- σε απολύτως ορθή κατεύθυνση, για πολλούς λόγους, μερικούς των οποίων είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε και να εξάρουμε:

1. Αποτελεί βήμα στον περιορισμό της κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος για ενοικιάσεις κτιρίων από Δημόσεις Υπηρεσίες, όταν ο ευρύτερος δημόσιος τομέας έχει θεωρητική υπερεπάρκεια δικών του κτιριακών υποδομών για την εγκατάσταση του συνόλου των υπηρεσιών του. Μακάρι να μην είναι το μόνο βήμα.

2. Παρέχει στην Περιφερειακή Διοίκηση την δυνατότητα φυσιολογικής ανάπτυξης των υπηρεσιών και των λειτουργιών της σε βαθμό απολύτως αξιοπρεπή, που θα προάγει και το ίδιο της το κύρος.

3. Εξασφαλίζει την συντήρηση (αλλιώς σύντομα θα κατέρεε) ενός σημαντικού εμβηλατικού κτιρίου της πόλης. Χωρίς άμεση  αξιοποίηση το κτίριο αυτό απλά θα προστεθεί στο θλιβερό σύνολο των υπο κατάρρευση δημοσίων κτισμάτων...

4. Δημιουργεί ένα πόλο κοινωνικο-οικονομικής δρατηριότητας σε μία περιοχή, που έχει από χρόνια αποψιλωθεί και προσδοκά την αναβάθμισή της σε αίολα-μεγαλεπίβολα και σε κάθε περίπτωση λιμνάζοντα σχέδια για καταφύγια σκαφών.

5. Αφήνει ανοιχτές ελπίδες, πως αν η τοπική αυτοδιοίκηση και το κεντρικό κράτος επληρώσουν στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις τους για χωροταξικό σχεδιασμό, μπορεί να διαμορφωθεί (μαζί με τα κτίρια Αγροτικής, ΟΑΕΔ, Αδελφάτων κ.λ.π.) ένας σοβαρός διοικητικός πόλος εξυπηρετικός για τους κατοίκους με κυρίαρχα τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά,  με ευκολία χώρου στάθμευσης και με προφανή οικονομικο-κοινωνική αναγέννηση της ευρύτερης περιοχής της Σπηλιάς... Μία τέτοια λύση θα άφηνε ανοιχτή την δυνατότητα παρέμβασης-επαναδιαμόρφωσης του χώρου του σημερινού Διοικητηρίου, ...Μουσολινικής αρχιτεκτονικής έμπνευσης και αθλιότατης λειτουργικής κτάστασης πλάϊ στο ... τολμηρό αριστούργημα, που ονομάζεται Δημοτικό Θέατρο.

Χωρίς υπεραισιοδοξία, αισθανόμαστε ικανοποίηση από την πρωτοβουλία του συμπολίτη Υπουργού... Ειρήσθω εν παρόδω, ότι άν οι τοπικοί παράγοντες είχαν αξιοποίησει την πρότασή του κατά την προηγούμενη Υπουργική θητεία του, για νέο κτίριο φυλακών, ίσως τώρα να είχε δρομολογηθεί η επίλυση του προβλήματος και η μετατροπή του σημερινού ακτινωτού οικοδομήματος του λόφου του Αγίου Στεφάνου από άθλιο κάτεργο προηγούμενων αιώνων σε μουσείο Ελευθερίας... 

Περιένουμε, βέβαια την υλοποίηση, γιατί έτσι και αλλιώς εκ του αποτελέσματος κρίνονται και οι προθέσεις...

Τι να πούμε τι;

Ασφαλώς όσοι κατά καιρούς έριχναν την ματιά τους στις «ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ» θα έχουν διαπιστώσει μία θεαματικότατη αραίωση αναρτήσεων σε βαθμό ουσιαστικής κατάργησης του blog. Ετσι είναι και είναι έτσι γιατί πολύ απλά …ΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ !!! Όχι από τεμπελιά, ή αψικορεσμό… Βαρεθήκαμε τις …διαμαρτυρίες στο καφενείο και το μπαρ… Την προσποίηση και την διπροσωπία… Την αδράνεια και την αδιαφορία… Την ανικανότητα και την μοχθηρία… Την πλειοδοσία σε προθυμία για τα ευτελή και την αποφυγή ή την άρνηση για ό,τι ουσιώδες και μακροπρόθεσμο. Τον συμβιβασμό ή και την επιδοκιμασία της διαφθοράς ή και της βαρβαρότητας έναντι πινακίου εμεθείσας τροφής…

Όταν πριν από 5 χρόνια ξανάλθαμε στην γενέθλια γη δεν τρέφαμε αυταπάτες… Είχαμε συνείδηση της μαζικής και μακρόχρονης φθοροποιού δράσης, που επέφερε στην συνείδηση, στις συνήθειες και στα ενδιαφέροντα των παρεπιδημούντων την νήσον τσύτην η οικονομία και η πολιτική της αρπαχτής… Γυρίσαμε στην Κέρκυρα όταν το έγκλημα, που προβλέψαμε στις αρχές της 10ετίας του 1980 είχε ουσιαστικά ολοκληρωθεί. Δεν τρέφαμε αυταπάτες αλλά διατηρούσαμε ελπίδες… Γι’ αυτό και διαπράξαμε το σφάλμα της συμμετοχής όχι με το «δικαίωμα» του εκλεγμένου αλλά με την φυσική ιδιότητα του πολίτη, που επιθυμεί να συμβάλλει στην αντιστροφή της διαδρομής. Τώρα μάλιστα, που ήταν φανερό ότι το μοντέλο της «αρπαχτής» είχε αποτύχει πλέον ακόμη και στην άμεση υπόσχεσή του για χρήμα… Και φάγαμε τα μούτρα μας πανηγυρικά αφού διαπράξαμε ένα σφάλμα, που το γνωρίζαμε, τουλάχιστον θεωρητικά. Ό, τι δηλαδή η κρίση δεν αρκεί από μόνη της για να αλλάξει τον πολιτικό πολιτισμό της καθημερινότητας… Χωρίς συλλογική έμπνευση, ο εθισμός στην αθλιότητα δεν γεννάει σκέψεις παρά μόνον για μεγαλύτερη αθλιότητα… Δεν μπορεί δηλαδή να διδάσκεσαι επί 10ετίες Κινέζικα και στο τέλος, όλως αιφνιδίως να μιλήσεις Γαλλικά… Το πολύ-πολύ να μιλήσεις καλά Κινέζικα…

Τι αλήθεια νομίζαμε… Νομίζαμε, πως παρά το γεγονός ότι ο τόπος είχε αναδειχθεί σε πρωτοπόρο στην κατάργηση πολιτιστικών θεσμών, στην εξαθλίωση μνημείων, κτιρίων και τοπίων, στην απώλεια ουσιαστικών ευκαιριών μακροπρόθεσμης ανάπτυξης, υπήρχαν ακόμη ελπίδες για την συσπείρωση ανθρώπων και δυνάμεων, που εξοβελίστηκαν στα 4 σημεία του ορίζοντα στα χρόνια των «παχέων αγελάδων» του φτηνιάρικου τουριστικού πρότυπου… Λάθος, μέγα λάθος… Υποτιμήσαμε τις μαγικές ικανότητες αυτού του μοντέλου, που επέδρασε ως Κίρκη πάνω σε ανθρώπους και φορείς για τους οποίους μπορεί κάποτε να κόβαμε και το χέρι μας… Ετσι ο τόπος γέμισε νομοτελειακά, από υπόγειες και υπέργειες δυνάμεις, που με στόμφο περισσό έστησαν χορό στον σβέρκο του τόπου (και ουσιαστικά του ίδιου του λαού του)… Η αλλοίωση του αστικού περιβάλλοντος και η μετατροπή πεζοδρόμων, πεζοδρομίων, πλατειών και αλσών σε απέραντα τραπεζοδάση θεωρείται πλέον η ενδεδειγμένη τόνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας… Η μετατροπή των παρασκηνίων του Δημοτικού Θεάτρου σε γραφεία διοικητικών υπηρεσιών αποτιμάται ως η πιο φυσική λύση για την στέγασή τους… Η πραγματοποίηση εκδηλώσεων στο κέντρο της πόλης, που βασανίζουν με εκατοντάδες decibel ηχορρύπανσης τις χιλιάδες των κατοίκων μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες λαμβάνει εύσημα θεσμού, που πρέπει να καθιερωθεί -και πάλι για το καλό …του πολιτισμού και της οικονομίας-. Η με αυτό τον τρόπο σχεδιαζόμενη και πραγματοποιούμενη δήθεν λαϊκή ψυχαγωγία δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε αποτελέσματα εφάμιλλα του γκρεμίσματος της Πόρτα Ριάλα… Εξάλλου οι «ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ» έχουν προβλέψει την οικοδόμηση και της Σπιανάδας σε πιο εύθετο χρόνο, ώστε να …τονωθεί η χειμάζουσα οικοδομική δραστηριότητα και να γνωρίσει ακόμη πιο έντονα ο τόπος την …αξία της Εθναρχικής ρήσης: χτίστε, χτίστε χτίστε…

Τα Ionian Concerts, τελευταίος πρωτότυπος φεστιβαλικός θεσμός, που έδινε την ευκαιρία σε Κερκυραίους και επισκέπτες (αν το μάθαιναν) να απολαύσουν μουσικές εκδηλώσεις κάθε είδους με εξαιρετικά υψηλά ποιοτικά standards… μας τελείωσαν… ελλείψει χρημάτων, την ίδια ώρα, που 3μερα σοβαροφανούς αρπαχτής διεκδικούν τίτλο φεστιβάλ με αρκετούς χρηματοδότες …

Το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην πόλη καλά κρατεί για 10ετίες τώρα αλλά καμία αρχή δεν αποτολμά τα αυτονόητα και αναλυτικά προταθέντα (αποκλεισμός του ιστορικού κέντρου-περιφερειακοί χώροι στάθμευσης-ικανοποιητική δημοτική συγκοινωνία) για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων πιστεύουν ότι το κυκλοφοριακό μπάχαλο τους συμφέρει πελατειακά και όσων έχουν μάθει τα τελευταία χρόνια να πηγαίνουν παντού καβάλα ως νέοι Κολοκοτρωναίοι…

Τίποτε πλέον δεν μας εκπλήσσει, για τίποτε δεν θα παραξενευτούμε… Γι’ αυτό βαρεθήκαμε, αγαπητοί φίλοι του παρόντος ιστολόγιου… Οι ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ δεν θα κλείσουν. Απλά, θα παρουσιάζουν, ότι -κατά την κρίση μας, πάντα - σημαντικό συμβαίνει στον τόπο. Ο,τι μπορεί να σε κάνει να αισθάνεσαι αλληλέγγυος ενάντια στην βαρβαρότητα, ό,τι μπορεί να υποσχεθεί ελπίδα και αχτίνες αισιοδοξίας…

Γι’ αυτό πλάϊ στο κείμενο αναρτήσαμε φωτογραφία από την συναυλία της Φιλαρμονικής Μάντζαρος στο πάλκο, στις 12 Αυγούστου 2012. Οι ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ αισθάνονται αληθινή περηφάνια, που συνέβαλλαν στην αναβίωση του θεσμού των υπαίθριων καλοκαιρινών συναυλιών των φιλαρμονικών και την επέκτασή του με την συμμετοχή των περισσότερων φιλαρμονικών σχημάτων της Κερκυραϊκής υπαίθρου… Ιδού ένας γνήσια λαϊκός, μοναδικά Κερκυραϊκός και απόλυτα τουριστικά εκμεταλλεύσιμος (λόγω ποιότητας και μοναδικότητας) θεσμός, που, όπως ήταν φυσικό συνάντησε την παγερή αδιαφορία αρμοδίων φορέων… Μακάρι να κρατηθεί και να επεκταθεί χρονικά. Αυτό το νήμα από το παρελθόν μπορεί να μας κρατάει ζωντανή την προσδοκία για το μέλλον…

Ο "Πλους" μας καλεί

Εμπρός, λοιπόν να συναντήσουμε στον πολύ ζεστό αυτό ατμοσφαρικό χώρο, που στολίζει την Κέρκυρα την Λιάνα Βραχλιώτη, την γνωστή συμπολίτισσα συγγραφέα, αυτή την φορά ως παρουσιάστρια του βιβλίου του Ισίδωρου Ζουργού "ΑΝΕΜΩΛΙΑ", που βραβεύτηκε ως βιβλίο των αναγνωστών για το 2011. Θα είναι εκεί και ο συγγραφέας. Θα απαντήσει σε ερωτήσεις, δηλαδή θα διαλεχθεί με το κοινό. Στις 7:30 μ.μ. το Σάββατο 28/4/2012... Αξίζει

Το Καμπιέλο στα καλύτερά του…

Παραβιάσαμε το προσωπικό μας εμπάργκο στον χώρο του Δημοτικού Θεάτρου, που από καιρό εφαρμόζουμε ως αποδοκιμασία στην απίστευτη αλλοτρίωση του χώρου των παρασκηνίων, που έχουν καταλάβει διοικητικές δημοτικές υπηρεσίες. Και το κάναμε, όχι απλά από προσωπική εκτίμηση προς τους συντελεστές της παράστασης, που ετοιμάζονταν με περίσσια επιμέλεια από καιρό… Θελήσαμε να διαπιστώσουμε «ιδίοις όμμασι και ώτοις», αν το πολυδοκιμασμένο πείραμα: στήριγμα σε ντόπιες δυνάμεις μπορεί να δημιουργήσει έργο και αποτέλεσμα διαφορετικό από εκείνο, που συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε με συγκαταβατική ανοχή… Μιλάμε, λοιπόν για το έργο του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα του 18ου αιώνα Carlo Goldoni: «Το καμπιέλο» Είναι προφανές, πως όταν ο Ακης Χερδάρης το μετέφραζε και το διασκεύαζε δεν μπορεί να είχε τίποτε άλλο στο μυαλό του από αυτή την αίσθηση Κερκυραϊκότητας, που αποπνέει. Αυτή η μικρή Πλατεία, ένα οποιοδήποτε καμπιέλο της Γαληνοτάτης, που ταυτόχρονα θα μπορούσε να είναι η Πλατεία της Κρεμαστής ή η Πλατεία της Αγίας Ελένης. Είναι το σκηνικό που φιλοξενεί πάθη και καημούς, ζήλιες, φθόνους, έρωτες, χαρές και καλοσύνες, που αποτυπώνονται με ξεχωριστό τρόπο, όμοιο σε ένα από τους ιδιαίτερους μικρόκοσμους της Βενετίας αλλά και στο Καμπιέλο της Κέρκυρας ή στο Μαντούκι ή στη Γαρίτσα ή στον Ανεμόμυλο…

«Εύκολο» θα χαρακτήριζε κάποιος το έργο αν υποτιμούσε τους κινδύνους της «ευκολίας» του… Θα μπορούσε π.χ. το κείμενο να θυμίζει σκετς πετεγολέτσου ή λαϊκού βουλεβάρτου αν δεν κρατιόταν με αυστηρότητα οι απαιτήσεις του συγγραφέα και η μετάφραση κατέληγε σε επιθεωρησιακού τύπου λαϊκίστικες απλουστεύσεις. Το ίδιο θα συνέβαινε αν η σκηνοθετική κατεύθυνση εξαντλούνταν σε κωμειδυλλιακή παραγωγή, αν η σκηνογραφία επιχειρούσε να σχεδιάσει μία καρικατούρα συνηθισμένης πλατείας, αν η μουσική ήθελε να κινηθεί με αυστηρότητα στο ηχητικό κλίμα της εποχής… Όλα αυτά, που ευτυχώς δεν συνέβησαν, θα είχαν σαν αποτέλεσμα μία ανιαρή ψευτόσουπα…

Αντί λοιπόν όλων αυτών, απολαύσαμε έναν λόγο σαφώς Βενετσιάνικο και εξίσου Κερκυραϊκό με τον ιδιωματικό λόγο να ρέει αβίαστα και φυσικά, χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς ατάκες. Κλίμα εποχής και όχι καρακατουρίστικη μεταφορά σε αυτό… Εξοχή η σκηνοθετική διεύθυνση του Πέτρου Γάλλια, που μας έδωσε το πρώτο μετά καιρό δείγμα της δουλειάς του στην Κέρκυρα… Χαρήκαμε την μαεστρία της σκηνοθετικής του γραμμής για τον ρυθμό και το tempo της, που μας χάρισαν μία παράσταση χωρίς καμία κοιλιά, κανένα πρήξιμο ή βούλωμα… Ο Γκολντόνι, υπό την καθοδήγηση Γάλλια έγινε συναρπαστικά ενδιαφέρων, πρωτότυπος, ξεκούραστος, ρέων… Γνωρίζουμε προσόντα και αρετές του σκηνοθέτη και γι’ αυτό τελικά δεν μας εξέπληξε… Όμως, το καταχαρήκαμε… Απολαύσαμε την στιβαρή και συγκροτημένη παρουσία όλων των ηθοποιών-συντελεστών της παράστασης… Ούτε για μία στιγμή δεν νοιώσαμε, ότι μας ψυχαγωγούν ερασιτέχνες… Η μεστή τους επαγγελματικότητα αντανακλά ασφαλώς το έργο προετοιμασίας υψηλών απαιτήσεων, που πρέπει να έγινε από τον μαέστρο-σκηνοθέτη αλλά ασφαλώς και την δική τους θεληματικότητα, αφοσίωση και αποδοτικότητα… Ολοι τους ένα σύνολο με πολλά στοιχεία Comedia del’ arte, εξαιρετικοί και σαν μονάδες ηθοποιίας. Τους μνημονεύουμε αντιγράφοντάς τους από το πρόγραμμα με πρώτα τα «θηλυκά» (για να μιμηθούμε διάλεκτο του έργου): Σοφία Κολονιάρη, Μαριέττα Σαββανή, Σοφία Τόμπρου, Νότα Δαρμανή, Αλεξάνδρα Παγιατάκη, Κατερίνα Γεωργάκη και οι άρρενες: Γιάννης Αλεξάκης, Σωτήρης Γιαννούλης, Σπύρος Βέργης, Βαγγέλης Ζήκος, Βασίλης Μαμωνάς και ο Γιώργος Βλάχος με την κιθάρα του… Κανένας δεν υστέρησε. Το λέμε και το εννοούμε… Αν αυτό είχε συμβεί, το έργο θα είχε χάσει από την αρτιότητά του σημαντικά και θα είχε εξωκοίλει. Ολοι τους λοιπόν και ο καθένας τους ξεχωριστά μοιράστηκαν με επιτυχία την ευθύνη να φέρουν την παράσταση στις μεγάλες στιγμές του Θεάτρου στην Κέρκυρα… Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε δύο παραπάνω λόγια για τις «αδυναμίες» μας Μαριέττα Σαββανή και Νότα Δαρμανή καθώς και για τον Σωτήρη Γιαννούλη… Δεν το κάνουμε

Σίγουρα θα πρέπει να κουράστηκε ο Πέτρος Στραβοράβδης για το τόσο ολοκληρωμένο ατμοσφαρικά και λειτουργικά σκηνικό του… Οι εικαστικές αρετές του Πέτρου αποτυπώθηκαν στο περιβάλλον του καμπιέλου κατά τρόπο εξαίρετο. Σκηνοθετική γραμμή και σκηνογραφική άποψη ταίριαξαν καταπληκτικά… Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τις μουσικές παρεμβάσεις… Οι επιλογές με τραγούδια της Magna Grecia αλλά και το θεσπέσιο Via del Campo του αλησμόνητου και λατρεμένου Fabricio de Andre δημιούργησαν μία μαγευτική γέφυρα ανάμεσα στην μητρόπολη Βενετία και την θυγατέρα της Κέρκυρα… Αξια παντός επαίνου η μουσική διδασκαλία της Αναστασίας Τζιλιάνου. Τόσο οι ατομικές ερμηνείες όσο και το συλλογικό τραγούδι στάθηκαν σε ψηλά επίπεδα. Εξαιρετικές οι ενδυματολογικές επιλογές της Μαρί Ροδίτη και η αντίστοιχη δουλειά της Πηνελόπης Μαμάλου. Φωτισμός, κατασκευή σκηνικών μακιγιάζ και κάθε τεχνική υποδομή της παράστασης απέπνεαν υπευθυνότητα στην προετοιμασία και αποτελεσματικότητα….

Ειδαμε, λοιπόν μία παράσταση, φτιαγμένη ολοκληρωτικά από Κερκυραϊκό έμψυχο και άψυχο υλικό. Αιτία και αφορμή όχι για εύκολες θριαμβολογίες ή προγονόπληκτους ενθουσιασμούς… Οι δυνάμεις υπάρχουν και πραγματικά το «Καμπιέλο» μας το επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό και αδιάψευστο τρόπο… Χρειάζεται, όμως η επαγγελματική επάρκεια της καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, η υπευθυνότητα και το «άγχος» για το αποτέλεσμα, η αποφασιστικότητα των συμμετεχόντων, που Κύριος είδε τι εμπόδια θα αντιμετώπισαν στην προετοιμασία του αποτελέσματος, που απολαύσαμε… Χρειάζονται όλα αυτά τα στοιχεία, που πολλές φορές πολύ επιγραμματικά, λίγο αφαιρετικά αλλά με αρκετή λεξικολογική επάρκεια περιγράφουμε ως «σοβαρότητα»… Η παράσταση, που αντανακλά δόσιμο σωμάτων και ψυχών αξίζει τον κόπο να ταξιδέψει και εκτός Κέρκυρας…. Ας αναζητηθούν ακόμη και χορηγίες για να μπορέσει η Κέρκυρα, μέσω της παράστασης, να προβληθεί και σε άλλες Ελληνικές περιοχές. Ιδού η ευκαιρία να αποτελέσουν η καλλιτεχνική δημιουργία και το πολιτιστικό αποτέλεσμα τον πρεσβευτή μας.

Μπράβο της!!!

Η φίλτατη Αλέκα Μητσιάλη έχει ανοίξει από καιρό τα φτερά της στους ανέμους της λογοτεχνίας. Με πολύ κέφι και ταλέντο, ανάλογα της σεμνότητάς της, υπηρετεί το έντεχνο γράψιμο, ειδικότερα στον πολύ σημαντικό αλλά και απαιτητικό σε έμπνευση και γραφή χώρο της παιδικής λογοτεχνίας...
Το τελευταίο της έργο με τίτλο: "Με λένε Νιλουφέρ" (εκδόσεις Πατάκη), βρίσκεται στην βραχεία λίστα προτάσεων για βράβευση από τη Διεύθυνση Γραμμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του ΥΠ.ΠΟ.Τ. (Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού) για τα Κρατικά Βραβεία Παιδικού Βιβλίου 2011, στις οποίες κατέληξε η αρμόδια Επιτροπή μετά από επανειλημμένες συνεδρίες και μακρές συζητήσεις.

Η συμπολίτισσα Αλέκα Μητσιάλη ήτυαν πάλι υποψήφια για τα Κρατικά Βραβεία Παιδικής Λογοτεχνίας το 2009, με το βιβλίο της «Το Αστερόσπιτο», (εκδόσεις Πατάκη).

Από την καρδιά μας μπράβο για μία κοπέλα (για μας πάντα θάναι κοριτσάκι η Αλέκα), με τόση δημιουργικότητα και τέτοια αποτελέσματα...

Οι διοικήσεις φεύγουνε μα το λιμάνι μένει...

Παραλάσσοντας τον τίτλο της "Ενημέρωσης", που αναφέρονταν σε επικείμενη ιδιωτικοποίηση του ΟΛΚΕ παραθέτουμε αυτήν την πασίγνωστη εικόνα αθλιότητας, που κοσμεί την είσοδο της πόλης σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της σημεία, αποθανατισμένα από αιώνες και μέχρι σήμερα σε πίνακες, γκραβούρες και φωτογραφίες... Αυτή η εικόνα, που με μικροπαραλλαγές έχει επιβιώσει τεσσάρων μέχρι τώρα διοικήσεων (αν δεν κάνουμε λάθος) του ΟΛΚΕ παραμένει για να μας θυμίζει ... την ευταξία, τον έγκαιρο και μακρόπνοο χωροθετικό προγραμματισμό, την αδιάπτωτη συνέχεια της διοίκησης, την αδιάκοπη φροντίδα για έγκαιρη ολοκλήρωση των αναληφθέντων έργων αλλά και τον δρακόντιο έλεγχο της Δημόσιας διοίκησης για τυχόν παραλείψεις του έργου διορισμένων υπευθύνων... Ολα αυτά και προ μνημονίου αλλά και κατα το μνημόνιον... Και καλά κρασιά...