Ο,τι πρέπει

Παρασκευή απόγεμα, 2 Οκτωβρίου... Για να κατακαθίσει και ο κουρνιαχτός της προεκλογικής επέλασης, για να σκεφτούμε ψυχραιμότερα και αντικειμενικότερα, ο γνωστός πλέον πολιτιστικός-ψυχαγωγικός-παραγωγικός πολυχώρος: "Αμπελώνας Τρίκλινου", μας προτείνει:

Μουσική από την Τσεχία με το ηλιοβασίλεμμα
Επαρχιακή Πέλεκα 200 μέτρα μετά τη διασταύρωση του Αγίου Ιωάννη αριστερά πάνω στην κλειστή δεξιά στροφή (πριν από τον οικισμό Καρουμπάτικα)
Το Κoυαρτέτο Herold από την Πράγα θα παρουσιάσει τα έργα:
SUK: Διαλογισμός πάνω στο χορωδιακό "St. Wenceslas"
SMETANA: Κουαρτέτο εγχόρδων Νο 2
Dvorak: Κουαρτέτο εγχόρδων Φα μείζονα op. 106
Τιμή εισιτηρίου 15 ευρώ
(το κρασί στο διάλειμμα δεν συμπεριλαμβάνεται)
Πληροφορίες στο τηλέφωνο του Αμπελώνα Τρίκλινο 2661058184 και 6942013387

Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού...

Η συναισθηματική φόρτιση από το θέαμα στην Σπιανάδα το Σάββατο το πρωϊ, μου γέννησε την επιθυμία να γράψω σκληρά με σατυρική και αυτοσατυρική διάθεση. Να χαιρετίσω, δηλαδή, την καταστροφή του κιγκλιδώματος του πάρκου ως πράξη αντιστασιακή και αντισυστημική, να ευχηθώ και σε άλλα -υπάρχει λίγο πιο κάτω το περιστύλιο του Μαίτλαντ (στέρνα) και από την άλλη το συντριβάνι του Βαγιανού (έστω και εγκαταλειμμένο…)-. Να εξάρω την αδιαφορία κάθε τοπικής αρχής και εξουσίας σε κάθε μέχρι τώρα επίκληση και προειδοποίηση για κλιμακούμενη βαρβαρότητα στον συνολικό μνημειακό τόπο πλατείας-κήπου του λαού-ανακτόρων… Για πλήρη αλλοίωση ενός χώρου πολιτισμού και γνήσιας λαϊκής ψυχαγωγίας επί γενεές-γενεών. Για «Μυκονοποίηση» της γειτονικής Καποδιστρίου και εξαθλιοποίηση όλης της Σπιανάδας με ιδιαίτερη προτίμηση στο πάρκο. Για συστηματικό βασανισμό σωματικής και ψυχικής υγείας χιλιάδων παροικούντων την περιοχή προς μεγάλη τέρψη και ικανοποίηση μερικών δεκάδων, που χρειάζονται …αρκετές εκατοντάδες decibel για να ψυχαγωγηθούν… Με πλήρη κατάργηση του ωράριου κοινής ησυχίας και πλήρη περιφρόνηση στο βιολογικό δικαίωμα-υποχρέωση του ύπνου. Για την πλήρη και προκλητική αδιαφορία για την ρύπανση, που μεταφράζεται με την επί περίπου 1 χρόνο παραμονή της μαυροκόκκινης μπογιάς πάνω στις κολώνες των φώτων στο κεντρικότερο σημείο της πάνω πλατείας. Για το συχνό ξερίζωμα των πάγκων, που μεταφέρονται κατά το κέφι των πρωταγωνιστών της εκρίζωσης και συχνά βάφονται ποικιλοχρώμως…
Συνειδητοποιώντας, όμως -από την απλή παράθεση στοιχείων- το βάθος του καθημερινού εκβαρβαρισμού, που κατ’ εξοχήν αφορά την Σπιανάδα (χώρος εκτόνωσης για κάθε… πικραμένο) αλλά και πάρα πολλές περιοχές και σημεία της πόλης, η οργή αντικαθίσταται από την πίκρα και οδύνη. Συναισθήματα, που γεννάει η συνειδητοποίηση, ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει όσο οι φωνές κάποιων …λίγων «γραφικών» θα απευθύνονται σε ώτα μη δυναμένων ή/και μη επιθυμούντων ακούειν… Όταν η ενεργός προστασία κάθε ιστορικής και μνημειακής γωνιάς αυτής της πάμπλουτης σε παρελθόν πόλης δεν αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση του κράτους, των τοπικών αρχών, και των πολιτών της. Όταν η αλλοτριώνουσα συνθηματολογία και κενολογία κυριαρχεί σαρωτικά πάνω στην ενημέρωση και ενεργοποίηση της συνείδηση μας. Όταν η αδιαφορία, η μιζέρια και ο ωχαδελφισμός εκπαιδεύουν το πνεύμα και την ψυχή των νέων μας. Όταν η περιβαλλοντική μας εξαθλίωση γίνεται εκ των πραγμάτων ο ενεργός οδηγός της αισθητικής μας. Όταν η αντικοινωνικότητα προβάλλεται και καθιερώνεται ως ιδεολογία της «απελευθέρωσης». Όταν δεν υπάρχουν ούτε κάν σχέδια στα χαρτιά από την μεριά των τοπικών αρχών για κάποια ουσιαστική και ριζικά ανατρεπτική πορεία σ’ αυτή την κατηφόρα της καθημερινότητάς μας.
Ελπίζουμε, ότι το κιγκλίδωμα του πάρκου θα φτιαχτεί… Ασφυκτικό, όμως είναι το σφιχταγκάλιασμα της βαρβαρότητας, που μας περιβάλλει και ποικιλοτρόπως υποθάλπεται για να μας στραγγαλίσει… Η πονηρή αδιαφορία εξουσιαζόντων και η βλακώδης οκνηρία εξουσιαζομένων την μετατρέπουν σε αγκαθωτό κοτετσόσυρμα…

Κυκλοφοριακό: η ιεράρχηση απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεσματικότητας.

Η μελέτη φυσικών ή/και κοινωνικών φαινομένων και προβλημάτων ως ενιαίων συνόλων με την μορφή συστημάτων, έχει αφενός καταδείξει την πολυπλοκότητα και διαπλοκή των αναγκαίων ενεργειών επίλυσης και αφετέρου έχει επιβάλλει την ορθή χωροχρονική τοποθέτησή τους ως απαραίτητο στοιχείο για την προώθηση της επιλεγόμενης λύσης. Πιο απλά, δεν αρκεί να σκεφτείς τα σωστά μέτρα και ενέργειες… Χρειάζεται να διαγνώσεις την σωστή τους ιεράρχηση στον χρόνο, γιατί αλλιώς μπορεί να καταργήσεις την προσφορά τους, σε βαθμό, που αντί ευοδώτες να γίνουν αναστολείς της επίλυσης.
Αυτές οι σκέψεις είναι πάντοτε επίκαιρες για ένα τόπο, που επικρατεί η απόλυτη βουλησιαρχία, όπου η μεθόδευση και η οργάνωση εκλαμβάνονται ως … πολυτελείς ιδιορρυθμίες… Μία ματιά στο γενικό πνεύμα χωροθετήσεων των δημοσίων υπηρεσιών και των κοινών δραστηριοτήτων είναι απολύτως πειστική …
Πολύς λόγος έγινε τελευταία στην πόλη για την κατασκευή ποδηλατοδρόμων, μήκους αρκετών χιλιομέτρων… Κάθε προσπάθεια διάδοσης της χρήσης του ποδηλάτου είναι καταρχήν θετική αφού αποβλέπει στην καλύτερη ποιότητα ζωής των κατοίκων της… Είναι όμως και ικανή για να εξασφαλίσει την ασφαλή και απρόσκοπτη υιοθέτηση του ποδηλάτου από τους πολίτες (όσων μπορούν να το χρησιμοποιούν);
Το ποδήλατο είναι ιδανικό μέσο κυκλοφορίας ιδιαίτερα σε ιστορικά κέντρα αυστηρά αποκλεισμένα από την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Το ΜΕΓΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ για την πόλη αυτή είναι η πεζοδρόμηση του ιστορικού της κέντρου, η δημιουργία περιφερικών χώρων στάθμευσης και η άνετη και τακτική προσέλευση στα όρια του δακτυλίου αποκλεισμού της κυκλοφορίας (π.χ. Πλατεία Σαρόκο) με τακτική δρομολόγηση κατάλληλων λεωφορείων. Τότε, -αν αυτό δηλαδή προηγηθεί- ολόκληρο το ιστορικό κέντρο γίνεται δυνάμει ένας ποδηλατόδρομος. Τότε, και στην προσπάθεια διευκόλυνσης της κυκλοφορίας στις γειτονικές του ιστορικού κέντρου περιοχές, μπορεί να προκύψει και η καλύτερη δυνατή χάραξή τους… Υπό τις παρούσες συνθήκες, η χάραξη ποδηλατοδρόμων κινδυνεύει να μετατραπεί σε εχθρική πράξη κατά της εξασφάλισης χώρων στάθμευσης των κατοικούντων το ιστορικό κέντρο. Κάτι τέτοιο θα ναρκοθετούσε κατά τον πιο καίριο τρόπο κάθε σχεδιασμό οριστικής και σε βάθος χρόνου επίλυσης του κυκλοφοριακού προβλήματος, που προϋποθέτει την εξασφάλιση των αναγκαίων όρων για την πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου…

Αυτό λοιπόν εννοούμε χωροχρονική ιεράρχηση των αναγκαίων ενεργειών… Για να μην προχωρήσουν οι συνολικές και μακροπρόθεσμες επιλύσεις με τον αναγκαίο βηματισμό, χωρίς αυτοκαταργήσεις, χωρίς ράβε-ξήλωνε, χωρίς σπατάλη του δημοσίου χρήματος…

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό...

Ετσι αισθανθήκαμε, όταν διαβάσαμε την είδηση υπογραφής της σύμβασης προμελέτης για την κατασκευή Πλανηταρίου στην περιοχή του Δήμου Παρελίων... Το βήμα είναι θετικότατο, αλλά η αποτελεσματικότητά του θα κριθεί από το επόμενο, που είναι η υλοποίηση του μελετητικού έργου... Οσο, όμως κι άν μας φαίνεται δύσκολο -δυστυχώς, με αυτή την καχυποψία υποδεχόμαστε σ' αυτό τον τόπο ό,τι σημαντικό και δημιουργικό σχεδιάζεται- φαίνεται πως η επιμονή της Αστρονομικής Εταιρείας -ενός σωματείου, που μόνο έπαινοι του ανήκουν-αποδίδει καρπούς...

Στα θετικά της όλης υπόθεσης ο συντονισμός Κερκυραϊκών δυνάμεων: Δήμος Παρελίων, Νομαρχία Κέρκυρας, Επιμελητήριο, Ατρονομική Εταιρεία. Περιττεύει ίσως να τονισθούν τα επιστημονικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και οικονομικά οφέλη του νησιού από την υλοποίηση αυτού του έργου, που έρχεται να θυμίσει στους νεότερους την παράδοση της Κέρκυρας, που διέθετε αστεροσκοπείο στο μεσοπόλεμο, έργο του μεγάλου Γάλλου αστρονόμου Φελίξ Λαμές...

14 Σεπτέμβρη 1943: Η έναρξη καταστροφής της πόλης...

Ασφαλώς, το αποτέλεσμα των εμπρηστικών βομβαρδισμών των Γερμανών, άλλαξε κυριολεκτικά την φυσιογνωμία της πόλης... Δεν είναι μόνον τα σημαντικά κτίρια (Ιόνιος Ακαδημία, Bella Venezia, Δημοτικό Θέατρο, Μαρκάς κ.λ.π.), που υπέστησαν από μέτριες έως αναπανόρθωτες ζημιές. Είναι ουσιαστικά το σύνολο του οικιστικού ιστού της πόλης, με αιχμή συγκεκριμένες γειτονιές (Αγιοι Πατέρες, Καμπιέλο), που ισοπεδώθηκαν.
Όλα αυτά όμως δεν συνιστούν παρά την έναρξη μιας μακρόχρονης πορείας φθοράς και υποβιβασμού, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η Κέρκυρα δεν ήταν ούτε το μοναδικό ούτε το περισσότερο πληγωμένο πολεοδομικό θύμα του πολέμου και από τις δύο πλευρές των αντιμαχόμενων. Ουσιαστικά, όλη η κεντρική Ευρώπη -και όχι μόνον- είχε γεμίσει με οικιστικά ερείπια. Πάρθηκαν, όμως έγκαιρα μέτρα προστασίας και διατήρησης της αρχιτεκτονικής τους φυσιογνωμίας και όλες οι πόλεις –άλλη αργά άλλη γρήγορα, ανάλογα προς τις οικονομικές δυνατότητες των εθνικών κρατών- αποκαταστάθηκαν σε μεγάλο ή σε απόλυτο βαθμό. Θλιβερή εξαίρεση η Κέρκυρα -μόνη πόλη για την Ελλάδα με αυτή την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία-, που μετά από μία 15ετία περίπου οικοδομικής αδράνειας άρχισε να χτίζεται στο νομικό πλαίσιο της ...αγίας αντιπαροχής και σύμφωνα με την αισθητική της … αρπαχτής. Και δεν μιλάμε μόνο για τα περίχωρα της πόλης, που και εκεί θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβληθεί αρχιτεκτονική γραμμή συμβατή προς τον χαρακτήρα του ιστορικού κέντρου… Αναφερόμαστε στο ίδιο το ιστορικό κέντρο, που τετράγωνα ολόκληρα και γειτονικές κατήντησαν miserabili visu… Λες και δεν λειτουργούσε κράτος, αρχαιολογικές υπηρεσίες, πολεοδομία… Θαυμάσια οικοδομήματα μετατράπηκαν σε οικόπεδα αντιπαροχής και, ταχύτατα, σε αριστουργήματα κακογουστιάς, με ό, τι χειρότερο και πλήρως άσχετο προς την παράδοση της υπόλοιπης, μη καταρεύσασας πόλης όσον αφορά, κουφώματα, μπαλκόνια, στέγη κ.λ.π. Κορυφαία στιγμή αυτής της θλιβερής πορείας η κατεδάφιση –αντί η αναστήλωση και ανακαίνιση- του Δημοτικού Θεάτρου, με απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου Κερκυραίων και η στην θέση οικοδόμηση του σημερινού ύστερα από 2.5 δεκαετίες, σύμφωνα με αισθητικό πρότυπο, που …υπερβαίνει τις όποιες προσαρμοστικές μας ικανότητες...

Πέρασαν αρκετές δεκαετίες για να κορεσθεί η αδηφάγος εργολαβική κερδοσκοπία και να αρχίσει να πρωτοεμφανίζεται –πολύ αργά πλέον- κάποια ευαισθησία για την διατήρηση της εξωτερικής όψης των κτιρίων της πόλης, που συνήθως αντιμετωπίζεται με καχυποψία και εχθρότητα, αφού μας χαλάει το …έτσι θέλω, της αισθητικής μας υπανάπτυξης. Οσον αφορά τους περιβάλλοντες το ιστορικό κέντρο οικισμούς, μόλις τώρα, στην θητεία της παρούσας δημοτικής αρχής, άρχισε η προώθηση πολεοδομήσεων… Αυτό δηλαδή, που θα έπρεπε να είχε γίνει χρόνια πριν αρχίσουν να χτίζονται… Ετσι, λοιπόν τηρήθηκε και εδώ το απόλυτο νέο-Ελληνικό δόγμα: οικισμό ονομάζουμε σύνολο πολλών αυθαιρέτως κατσκευασθέντων οικοδομημάτων. Απλή βόλτα χρειάζεται στα περίχωρα της πόλης, που θα έπρεπε να είναι μικροί παράδεισοι, πλάϊ στην οικιστική ομορφιά (αν υπήρχε) του ιστορικού κέντρου, μέσα στο καταπράσινο κάλλος της Κερκυραϊκής γης…Αν, λοιπόν, μία τέτοια πολεοδομική πολιτική έχει θανάσιμα πληγώσει ολόκληρη την χώρα –από Αθήνα μέχρι…Πετρομαγούλα-, εδώ στην Κέρκυρα, ο πόνος και η θλίψη είναι αβάσταχτοι. Και μεγαλώνουν καθώς συνειδητοποιεί κανείς, ότι η αρπαχτή, η αυθαιρεσία, το κιτς, ο ωχαδελφισμός έχουν παγιωθεί γερά στη συνείδησή μας και μας περιγράφουν…

Κόντρες με την ζωή…

Εγκυρες πληροφορίες μας αποκαλύπτουν, ότι φέτος το κακό με τροχαία ατυχήματα με δίτροχα παράγινε. Ο όρος «ατύχημα» βέβαια είναι μάλλον ανακριβής... Ζούμε σε ένα τόπο, όπου:
-η οδηγική «μαγκιά» έχει αναχθεί σε ταυτολογικό στοιχείο του νεο-Ελληνα.
-Οι κυκλοφοριακές σημάνσεις, η ποιότητα οδοστρώματος και οι άλλες προϋποθέσεις οδήγησης είναι μάλλον τριτοκοσμικές.
-Ο κυκλοφοριακός φόρτος δυσανάλογα μεγαλύτερος από τις δυνατότητες του οδικού δικτύου.
-Η κυκλοφοριακή αγωγή πρακτικώς ανύπαρκτη.
-Η οδική και κυκλοφοριακή αστυνόμευση σαφώς κατώτερη του αναγκαίου.
Κάτω από αυτές προϋποθέσεις, πολλά από τα τροχαία ατυχήματα, απλά …άργησαν να συμβούν σύμφωνα με τον νόμο των πιθανοτήτων, όπου «ατυχία» είναι η καθυστέρηση ενός πιθανότατου να επισυμβεί γεγονότος…
Τυπική περίπτωση είναι η μη χρησιμοποίηση του κράνους από οδηγούς και συνοδηγούς δίτροχων. Το τίμημα αυτής της «παράβασης» είναι ανοιχτά η ίδια η ζωή, αφού τα ατυχήματα των κρανιοφόρων καταλήγουν σε κατά κανόνα ιάσιμες βλάβες ενώ η απουσία κράνους συνεπάγεται συχνά την μετατροπή σε «φυτό». Την γνωστή αυτή αλήθεια, ελάχιστα προβάλλει εκπαιδευτικά το κράτος μας σαν έκφραση οργανωμένης κοινωνίας (σχολείο, ΜΜΕ κ.λ.π.). Ετσι το να μην φοράς κράνος καταντάει …πράξη μαγκιάς, …αντίστασης στο σύστημα,…γροθιάς στο κατεστημένο.
Τραγική λοιπόν η συνολική στάση της κοινωνίας σε εκπαιδευτικό αλλά και σε στενό οικογενειακό επίπεδο… Υπήρξαν περιπτώσεις παιδιών, που κατέληξαν «φυτά» σε κάποια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και που ο πατέρας τους …είχε κεράσει την παρέα στην πρώτη τους κόντρα με μηχανή… Μοιάζει απίστευτο αλλά είναι αληθινό και επιβεβαιωτικό της κοινωνικής μας κρίσης, που σε πολλές περιπτώσεις έχει στοιχεία προκλητικής ανατροπής της λογικής…
Εκστρατεία, λοιπόν ενημέρωσης αλλά και αστυνόμευσης. Και φυσικά δεν εννοούμε αστυνομοκρατία αλλά συστηματικό έλεγχο χρήσης του κράνους, γιατί η επιστήμη αποδεικνύει και η κοινωνία αποδέχεται, ότι το κράνος σώζει ζωές. Ο έλεγχος της τήρησης των βασικών κανόνων ορθής τροχαίας συμπεριφοράς - που έχει ανατεθεί στην τροχαία- πρέπει να είναι βασικό αίτημα κάθε προοδευτικού κοινωνικού φορέα, που θεωρεί την ζωή ως ανεκτίμητο αγαθό και την προστασία της υγείας ως αυστηρή υποχρέωση της οργανωμένης κοινωνίας και όχι ως λογιστικό συμβάν, που συνεπάγεται υψηλό άμεσο κόστος σε νοσήλια και μακροπρόθεσμη απαλλαγή από ασφαλιστικές υποχρεώσεις…

Μιλάμε, λοιπόν, για συστηματικό έλεγχο - όχι για ευκαιριακές εξορμήσεις αύξησης των δημοσίων εσόδων, γιατί για κάποιους -δυστυχώς για πολλούς- αυτός ο έλεγχος είναι η αποτελεσματικότερη διεργασία αποδοχής της κοινής λογικής και μάλιστα για ζητήματα άμεσα σχετιζόμενα με την ποιότητα ή ακόμη και με την ίδια την εξασφάλιση της ζωής...

Λάθος πληροφορία...

Η πινακίδα, που αναφέρει τον χρόνο λειτουργίας του "κήπου του λαού" (8:00-22:00) ΔΕΝ ισχύει. Και δεν αναφερόμαστε στο ... επι 3ετία αείμνηστο Art-cafe... Φαίνεται πλέον, οτι η λειτουργία αυτού του θαυμάσιου χώρου προς όφελος των περεπιδημούντων την πόλη και νήσο ταύτη υπερβαίνει τις δυναμεις μας...

Η παραπάνω πινακίδα διαψεύδεται, διότι απλούστα η πόρτα δεν κλείνει και -κατα φυσική συνέπεια- δεν ανοίγει... Το δεξιό φύλο της καγκελόπορτας έχει αποκολληθεί από την κολώνα, που το στήριζε και το αριστερό φύλο είναι έτοιμο να ξεκολλήσει. Στην κατάσταση αυτή βρίσκεται η είσοδος του κήπου και της Δημοτικής Πινακοθήκης, τουλάχιστον κατά το τελευταίο 20μερο, που έτυχε να πέσει στην αντίληψή μας. Αυτονόητο, λοιπόν, είναι, οτι ο χώρος παραμένει ανοικτός σε 24ωρη βάση με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την καθαριότητά του, τις χρήσεις που φιλοξενεί ο μη φυλασσόμενος πλέον κήπος, αλλά και τα παρακείμενα κτίρια (Δημοτική Πινακοθήκη κ.λ.π.). Αν και υπάρχει υψηλή πιθανότητα να αντιμετωποισθεί το όλο ζήτημα σαν... να έσταξε η ουρά του γαϊδάρου, επειδή δεν συμμεριζόμαστε αυτή την εκτίμηση, ...το αναφέρουμε... Και θα επανέλθουμε.

Οι Παξοί στέλνουν το μήνυμα. Υπάρχουν παραλήπτες στην Κέρκυρα;

Οταν πριν από τρείς δεκαετίες, η Κέρκυρα βίωνε την αναπτυξιακή θύελλα του τουρισμού, χρειαζόταν περίσσιο θάρρος και τόλμη για να προειδοποιήσει κανείς τους παραληρούντες από ενθουσιασμό «συμμετόχους» αυτής της εξέλιξης. Οσοι τόνιζαν, ότι επιβάλλεται οργανωμένη, μακροπρόθεσμη και με ποιοτικούς στόχους ανάπτυξη, παραδίδονταν …στην χλεύη νεοπλουτιζόντων, που κατάφερναν «εξωγήϊνους» ρυθμούς «επιχειρηματικότητας» με διαδικασίες αρπαχτής εν μέσω γενικού μπάχαλου, απύθμενου ωχαδελφισμού, γενικής ανοχής και ποικιλότροπης στήριξης.
Την ίδια εποχή οι Παξοί έκαναν τα δικά τους παράλληλα βήματα στο ίδιο οικονομικό αντικείμενο, τον Τουρισμό. Για τον προσεκτικό κριτή ήταν εύκολη η παρατήρηση, ότι οι Παξινοί έδιναν σημασία στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανάπτυξής τους. Κυρίαρχα στοιχεία ήταν ο σεβασμός στο περιβάλλον η φροντίδα και η προσοχή στην οικιστική-αρχιτεκτονική παράδοση, η καθαριότητα, ο πολιτισμός. Σε όλους αυτούς του τομείς οι Παξινοί ήταν συνεπείς και σταθεροί, με όρους ασφαλώς κοινωνίας, που σημαίνει, ότι και αντιφάσεις και πισωγυρίσματα υπήρξαν. Την ίδια εποχή στην Κέρκυρα, κυριάρχησαν οι λαϊκισμοί, οι αυθαιρεσίες, η σιωπηλή ή και ανοιχτή επιδοκιμασία πλήθους αντικοινωνικών συμπεριφορών. Ανυπαρξία κυκλοφοριακών υποδομών, τέλμα στις κοινωνικές προϋποθέσεις της ποιότητας ζωής (υγεία, ύδρευση, συγκοινωνία), κραυγαλέα ανοχή στην άναρχη δόμηση και καταστροφή του περιβαλλοντικού πλούτου και ομορφιάς του νησιού. Τα πάνω-κάτω στην λογική και την πρακτική της τουριστικής ανάπτυξης…
Σήμερα, κάπου 30 χρόνια μετά, αρκεί ένα Σαββατοκύριακο στους Παξούς για να βιώσει ο επισκέπτης, ότι η διαφορά Παξών-Κέρκυρας έχει πλέον αποκτήσει μόνιμα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Υπάρχει οικοδομική δραστηριότητα με καλόγουστες, πετρόχτιστες κατά κανόνα οικοδομές, στην γραμμή της αρχιτεκτονικής παράδοσης του νησιού χωρίς άθλιες γκαρσονιέρες χρόνου οικοδόμησης μίας βραδυάς σε έναν οικιστικό αχταρμά… Συντήρηση και προσεγμένη αναπαλαίωση μνημειακών δημοτικών χώρων... Καθαροί δρόμοι και παραλίες, περιφερικά πάρκιγκ σε όλους σχεδόν (Γάης, Λάκκα, Λογγός) τους οικισμούς του νησιού αλλά και σε πολλά αξιοθέατα σημεία (π.χ. Ερημίτης)... Κανένα δεκανίκι ηχορρύπανσης για άγρα πελατών στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος με αυτονόητο τον σεβασμό στο ωράριο κοινής ησυχίας... Απουσία σκουπιδιών στους δρόμους, τις πλατείες, τις παραλίες και μάλιστα χωρίς κάδους κάθε δέκα μέτρα, που εδώ -στην Κέρκυρα-μετατρέπονται σε ανοιχτή πληγή ρύπανσης...
Πολιτιστικό έργο με καθιερωμένο επί μία 15ετία φεστιβάλ, που ο Independent το συμπεριέλαβε στα πιο αξιόλογα διεθνή φεστιβάλ. Αλλά και ουσιαστική πολιτιστική δουλειά εκτός φεστιβάλ, όπως η θαυμάσια συναυλία του Ionian Guitar Quartet, που ήδη περιγράψαμε και που αγκαλιάστηκε μαζικά από Παξινούς και επισκέπτες. Όλα αυτά, που αποτελούν τις συνιστώσες του έχουν κάνει το τουριστικό προϊόν των Παξών μη συγκρίσιμο προς το Κερκυραϊκό. Με πολλά ασφαλώς προβλήματα και αδυναμίες, που όμως δεν αλλάζουν την συνισταμένη γενική εκτίμηση.
Το μήνυμα ερχόνταν από καιρό αλλά δυστυχώς ηχούσε σε ώτα μη ακουόντων. Το … «ντάξει μωρέ» συμπυκνώνει την γενική αδιαφορία εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων στην διάρκεια αυτών των δεκαετιών. Ναρκωμένοι από την πρόσκαιρη ευτυχία των πρώτων ετών αυτής της ανισότιμης και στρεβλής ανάπτυξης, βιώνουμε τώρα την κατάρρευση των πήλινων ερεισμάτων της …
Η στροφή στην ποιότητα –και ότι αυτή περιλαμβάνει- δεν είναι κενό σύνθημα αλλά απόλυτη και αναγκαία προτεραιότητα για την πόλη και το νησί της Κέρκυρας. Εργο απιθάνως δύσκολο, τώρα που ο πανδαμάτωρ χρόνος έχει δημιουργήσει μόνιμες και αγκυλωμένες θέσεις και συμπεριφορές ασφαλώς ισχυρότερες από σποραδικές μπαλκονάτες εναλλακτικές δηλώσεις ή έστω και γνήσιες αλλά φριχτά απομονωμένες επικλήσεις ριζικής στροφής…

Υπέροχο κουαρτέτο...

Το Ionian Guitar Quartet, που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή 4 του Σεπτέμβρη στην αίθουσα εκδηλώσεων του Λογγού στους Παξούς. Μία βραδυά απρόσμενα όμορφη... Δεν είχαμε την εμπειρία ακρόασης κοντσέρτου με 4 κιθάρες σε έργα κλασσικά και σύγχρονα. Το σημείωμα γράφεται εις ένδειξη θαυαμσμού για τις πρωταγωνίστριες της συναυλίας Βερονίκη Χριστίνα, Προβατά Δήμητρα, Ρούτη Δήμητρα και Χαϊκάλη Μαρία. Σπουδάστριες όλες του τμήματος κιθάρας του Μιχάλη Σουρβίνου. Οργανωτής ο Δημοτικός οργανισμός πολιτισμού "Ποσειδών", για τον οποίο ανήκουν θερμά συγχαρητήρια.

Η αίθουσα διέθετε την γραφικότητα των παλιών σχολικών κτιρίων της εποχής του Μεσοπολέμου με χωρητικότητα 125 καλαίσθητων καθισμάτων, που καταλήφθηκαν όλα...

Η βραδυά, ευχάριστη έκπληξη από πολλές πλευρές...

Η αναβληθείσα την Δευτέρα...

7 Σεπτεμβρίου, πάλι στο Φλαγγίνειο, η προβλεπόμενη ωραία εκδήλωση του Πολιτιστικού & Περιβαλλοντικού Συλλόγου Ανεμομύλου, που σας είχαμε προαναγγείλει με την προηγούμενη ανάρτηση... Την ματιάσαμε... με τόση βροχή, που έπεσε την ώρα της συναυλίας. Μπόρα ήταν και πέρασε λοιπόν και την Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου και ώρα 9:00 μ.μ. o όμορφος και φιλόξενος χώρος του κηποθέατρου του Φλαγγίνειου μας περιμένει...