Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού...

Η συναισθηματική φόρτιση από το θέαμα στην Σπιανάδα το Σάββατο το πρωϊ, μου γέννησε την επιθυμία να γράψω σκληρά με σατυρική και αυτοσατυρική διάθεση. Να χαιρετίσω, δηλαδή, την καταστροφή του κιγκλιδώματος του πάρκου ως πράξη αντιστασιακή και αντισυστημική, να ευχηθώ και σε άλλα -υπάρχει λίγο πιο κάτω το περιστύλιο του Μαίτλαντ (στέρνα) και από την άλλη το συντριβάνι του Βαγιανού (έστω και εγκαταλειμμένο…)-. Να εξάρω την αδιαφορία κάθε τοπικής αρχής και εξουσίας σε κάθε μέχρι τώρα επίκληση και προειδοποίηση για κλιμακούμενη βαρβαρότητα στον συνολικό μνημειακό τόπο πλατείας-κήπου του λαού-ανακτόρων… Για πλήρη αλλοίωση ενός χώρου πολιτισμού και γνήσιας λαϊκής ψυχαγωγίας επί γενεές-γενεών. Για «Μυκονοποίηση» της γειτονικής Καποδιστρίου και εξαθλιοποίηση όλης της Σπιανάδας με ιδιαίτερη προτίμηση στο πάρκο. Για συστηματικό βασανισμό σωματικής και ψυχικής υγείας χιλιάδων παροικούντων την περιοχή προς μεγάλη τέρψη και ικανοποίηση μερικών δεκάδων, που χρειάζονται …αρκετές εκατοντάδες decibel για να ψυχαγωγηθούν… Με πλήρη κατάργηση του ωράριου κοινής ησυχίας και πλήρη περιφρόνηση στο βιολογικό δικαίωμα-υποχρέωση του ύπνου. Για την πλήρη και προκλητική αδιαφορία για την ρύπανση, που μεταφράζεται με την επί περίπου 1 χρόνο παραμονή της μαυροκόκκινης μπογιάς πάνω στις κολώνες των φώτων στο κεντρικότερο σημείο της πάνω πλατείας. Για το συχνό ξερίζωμα των πάγκων, που μεταφέρονται κατά το κέφι των πρωταγωνιστών της εκρίζωσης και συχνά βάφονται ποικιλοχρώμως…
Συνειδητοποιώντας, όμως -από την απλή παράθεση στοιχείων- το βάθος του καθημερινού εκβαρβαρισμού, που κατ’ εξοχήν αφορά την Σπιανάδα (χώρος εκτόνωσης για κάθε… πικραμένο) αλλά και πάρα πολλές περιοχές και σημεία της πόλης, η οργή αντικαθίσταται από την πίκρα και οδύνη. Συναισθήματα, που γεννάει η συνειδητοποίηση, ότι καμία ελπίδα δεν υπάρχει όσο οι φωνές κάποιων …λίγων «γραφικών» θα απευθύνονται σε ώτα μη δυναμένων ή/και μη επιθυμούντων ακούειν… Όταν η ενεργός προστασία κάθε ιστορικής και μνημειακής γωνιάς αυτής της πάμπλουτης σε παρελθόν πόλης δεν αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση του κράτους, των τοπικών αρχών, και των πολιτών της. Όταν η αλλοτριώνουσα συνθηματολογία και κενολογία κυριαρχεί σαρωτικά πάνω στην ενημέρωση και ενεργοποίηση της συνείδηση μας. Όταν η αδιαφορία, η μιζέρια και ο ωχαδελφισμός εκπαιδεύουν το πνεύμα και την ψυχή των νέων μας. Όταν η περιβαλλοντική μας εξαθλίωση γίνεται εκ των πραγμάτων ο ενεργός οδηγός της αισθητικής μας. Όταν η αντικοινωνικότητα προβάλλεται και καθιερώνεται ως ιδεολογία της «απελευθέρωσης». Όταν δεν υπάρχουν ούτε κάν σχέδια στα χαρτιά από την μεριά των τοπικών αρχών για κάποια ουσιαστική και ριζικά ανατρεπτική πορεία σ’ αυτή την κατηφόρα της καθημερινότητάς μας.
Ελπίζουμε, ότι το κιγκλίδωμα του πάρκου θα φτιαχτεί… Ασφυκτικό, όμως είναι το σφιχταγκάλιασμα της βαρβαρότητας, που μας περιβάλλει και ποικιλοτρόπως υποθάλπεται για να μας στραγγαλίσει… Η πονηρή αδιαφορία εξουσιαζόντων και η βλακώδης οκνηρία εξουσιαζομένων την μετατρέπουν σε αγκαθωτό κοτετσόσυρμα…