Ο υπογραφόμενος έχει χρεωθεί με τον χαρακτηρισμό του παράξενου και του γραφικού, όταν αρκετές φορές θεώρησε και έγραψε, ότι ο χώρος της Σπιανάδας είναι εμβληματικός μνημειακός χώρος του ιστορικού κέντρου και της πόλης της Κέρκυρας και πως -κατά συνέπεια- χρειάζεται ουσιαστική και συνεχή προστασία. Και αυτό χωρίς να χάσει την ζωντάνια του και την κοινωνικότητά του. Απλά, για να προστατευτεί από κάθε είδους βαρβαρότητες, που αφορούν όχι μόνο την καθαριότητα και ευπρέπεια του χώρου αλλά την ίδια την συντήρησή του. Αρκετές φορές εκθέσαμε εικονογραφικά τα …διαπιστευτήρια αυτής της βεβήλωσης αλλά και της προκλητικής εγκατάλειψης. Η πρόσφατη κάθαρση ενόψει Πάσχα άρχισε ήδη να ξεπερνιέται …αγωνιστικά. Και για να αποδώσουμε τα του καίσαρος τω καίσαρι, είναι φανερό ότι το εκτιθέμενο στις παραπλήσιες φωτογραφίες σκουπιδαριό δεν μπορεί να είναι υπόθεση της δημοτικής υπηρεσίας καθαριότητας… Θα χρειάζονταν ολόκληρο το δυναμικό της υπηρεσίας για να παρακολουθεί από κοντά και να αντιμετωπίζει την ολονύκτια …ευγενή δράση, που έχει μετατρέψει τη ανεξέλεγκτη ρύπανση σε πράξη …δημοκρατικής κατάκτησης και …αντισυστημικής αντίστασης. Το ίδιο φυσικά ισχύει και γα την χρωμορρύπανση, που εφαρμόζεται σε κάθε είδους μεταλλικό κεραμεικό, πέτρινο ή μαρμάρινο στοιχείο του χώρου (κιγκλίδωμα «πάρκου», κολώνες φωτισμού, εμβλήματα επτανήσων, συντριβάνι κ.λ.π.)
Είναι φανερό, ότι ο χώρος χρειάζεται συνεχή επίβλεψη και κοινωνικό έλεγχο ασκούμενο από εξουσιοδοτημένες δυνάμεις της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η μέχρι σήμερα χαλαρότητα και εμπράγματη ανοχή έχει επιτρέψει την εκθετική αύξηση του φαινόμενου και έτσι όλο και δυσκολεύεται η πιθανή αποτελεσματικότητα κάποιας ενδεχόμενης σχετικής πρωτοβουλίας.
Από κοντά, με το άνοιγμα του καιρού, έρχεται και η απειλή της ηχορρύπανσης. Οι πάλε ποτέ πραγματοποιούμενες δύο φορές την εβδομάδα υπαίθριες συναυλίες των μουσικών σωμάτων της πόλης κατά την περίοδο του καλοκαιριού χωρίς κανενός είδους τεχνική ενίσχυση του ήχου έχουν αντικατασταθεί από καθημερινές καταλήψεις του χώρου γύρω από το πάρκο με διάφορα όργανα, ενισχυτές μεγάλης ισχύος και αντίστοιχα ηχεία στραμμένα προς το κατοικούμενη (Δυτική) πλευρά του πάρκου… Αναφαίρετο κομμάτι της αληθινής ψυχαγωγίας είναι … ο βασανισμός μερικών χιλιάδων κατοίκων της πόλης. Αν τα ηχεία στραφούν προς την θάλασσα (Ανατολική πλευρά του πάρκου) μειώνεται αρκετά έως σημαντικά η ηχορρύπανση, η ταλαιπωρία των κατοίκων και -κατ’ επέκταση- η ευχαρίστηση των ψυχαγωγούμενων… Απλά να προσθέσουμε, ότι για τέτοιου τύπου εκδηλώσεις υπάρχουν χώροι καταλληλότεροι, όπως π.χ. η Πλατεία της Σπηλιάς, που με στροφή των μεγαφώνων προς την θάλασσα και μέσα στα πλαίσια του λογικού ωραρίου μπορεί να αποκτήσει ξανά ζωή. Η επικρατούσα εκεί …άκρα του τάφου σιωπή μπορεί να ξεπεραστεί με τέτοιες και άλλες πρωτοβουλίες στα πλαίσια ενός συνολικού προγράμματος κοινωνικής και πολιτιστικής αναβάθμισης της πόλης. Ας υπενθυμίσουμε ακόμη, ότι η Πλατεία της Σπηλιάς δεν ανήκει σε άλλο νομό, άλλη χώρα εκτός Ε.Ε. με εχθρικές σχέσεις προς την πατρίδα μας… Συνεπώς, η υπευθυνότητα (κακώς) του οργανισμού Λιμένος για την συγκεκριμμένη πλατεία δεν μπορεί να αποτελεί αιτιολόγηση της εγκατάλειψης ενός τόσο ζωτικού και κατάλληλου χώρου… Αντίθετα, οι πολίτες της Κέρκυρας και ειδικότερα οι κάτοικοι και οι καταστηματάρχες της Σπηλιάς θα ωφεληθούν από κάθε παρέμβαση αναζωογόνησης της περιοχής.
Βέβαια, σε κάθε σύστημα -φυσικό, βιολογικό, κοινωνικό- κανένας θεσμός, καμία λειτουργία δεν εξασφαλίζεται χωρίς αποτελεσματικούς μηχανισμούς ελέγχου και έγκαιρων διορθώσεων… Αυτή είναι η αλήθεια… Πολύ απλή, προφανής και λογική… ανεξαρτήτως Unesco αλλά και πολύ περισσότερο λόγω Unesco.
Ενα πρόσφατο τηλεοπτικό ρεπορτάζ για την απίστευτη αθλιότητα του αγροτικού ιατρείου στην μακρινή Γαύδο, μας έφερε στο νου την κατάσταση της συγκοινωνίας με τα Διαπόντια νησιά. Τι να πούμε για την αθλιότητα του λιμανιού του Αγίου Στεφάνου, που είναι εκ κατασκευής καταδικασμένο να κλείνει κάθε τόσο, γεμίζοντας φύκια... Τι να πούμε για τα αντίστοιχα λιμάνια των ίδιων των νησιών, που μετά βίας μπορούν να υποδεχτούν μικρά καραβάκια... Τί να πούμε για τον ανύπαρκτο στόλο σκαφών, που να επιτελεί μία στοιχειωδώς ασφαλή και τακτική συγκοινωνία με την μητροπολιτική πόλη του νομού... Τι να πούμε για τα περιβόητα ελικοδρόμια στα δύο μεγαλύτερα από αυτά (Οθωνοί, Ερείκουσα), που γράφουν με το δικό τους τρόπο την ιστορία της μεταπολίτευσης, αφού η υπόσχδεση καυτασκευής και λειτουργίας τους ανάγεται στις πρώτες μέρες του 'σοσιαλισμού'... Τι να πούμε ακόμη για την συνολική έλλειψη εθνικής συγκοινωνιακής πολιτικής, που αντί να δίνει ζωή κι μακροημέρευση στους μικρούς παράδεισους της χώρας, απειλεί να ... αυξήσει σημαντικά τον αριθμό των ακατοίκητων νησιών της χώρας...
