Αξίζει να θυμηθούμε…

Με την ευκαιρία της πρόσφατης εκλογικής διαδικασίας και την κυβερνητική αλλαγή, αναβίωσε ο διάλογος ο σχετικός με την πιθανότητα κατασκευής νέου λυρικού θεάτρου στο γνωστό οικόπεδο. Σκέψεις λογικές, λογικόμορφες αλλά και ολίγο μεγαλοϊδεατικές… Αξίζει λοιπόν να θυμήσουμε και να θυμηθούμε, ότι:
-Οι πρώτες μελέτες βιωσιμότητας του προς ανέγερση λυρικού θεάτρου έδειχναν έναν απίθανα τεράστιο αριθμό αναγκαίων παραστάσεων υψηλότατης πληρότητας για να μπορεί το συγκρότημα να καλύπτει το κόστος λειτουργίας του. Εντονος είναι ο σκεπτικισμός αν αυτή η εικόνα μπορεί να επηρεαστεί από ενδεχόμενη διεύρυνση της χρήσης του ως πολυχώρου πολιτιστικού και συνεδριακού.
-Την ίδια ώρα το κύριο Δημοτικό Θέατρο αποτελεί αληθινή αισθητική πρόκληση και όνειδος στο κέντρο της πόλης, όσο κι’ αν θέλουμε να τον αγνοούμε ή αν το συνηθίσαμε… Μεγάλες είναι και οι λειτουργικές του ατέλειες και αδυναμίες… Θα μπορούσε κάλλιστα, με την αρχικά προβλεφθείσα χρηματοδότηση να αντιμετωπισθεί το ζήτημα της κατασκευής νέου Θεάτρου στην θέση του σημερινού αθλίου, που επηρεάζει αρνητικά την συνολική αισθητική εικόνα και αναδεικνύει την ένδεια πολιτιστικών υποδομών της πόλης. αυτό θα έπρεπε να ήταν τότε η αυτονόητη προτεραιότητα σχεδιασμού...
-Η πιθανότητα ανεύρεσης ενός τόσο μεγάλου ποσού όσο του αρχικά προβλεπόμενου μοιάζει σήμερα εξαιρετικά χαμηλή. Αν λοιπόν, διαμορφωθεί εκ νέου «κίνημα» για νέο λυρικό θέατρο, κινδυνεύουμε να εμπλακούμε σε νέο κύκλο υποσχέσεων, λαϊκισμών και δημαγωγικών πλειοδοσιών, χάνοντας τον βασικό στόχο.
-Βασικός στόχος είναι η συνολική αναβάθμιση της πολιτιστικής υποδομής πόλης και νομού. Ετσι, με χρήματα, πιθανόν λιγότερα από τα μισά είναι δυνατή:
• Η ριζική αισθητική και λειτουργική αναβάθμιση του υπάρχοντος Δημοτικού Θεάτρου, εξωτερικά και εσωτερικά με ουσιαστική βελτίωση της ηχητικής του αρτιότητας σε επίπεδο λυρικού θεάτρου.
• Η διάσωση του ημι - καταρρέοντος ιστορικού “Φοίνικα” και η στέγαση του θερινού με κινητή στέγη, που θα προσθέσει δύο πολύτιμες μονάδες πολιτιστικής υποδομής, όχι μόνον θεατρικής. Η υλοποίηση του θαυμάσιου αυτού σχεδίου της τοπικής αυτοδιοίκησης, κινδυνεύει να μείνει …όνειρο απατηλό λόγω έλλειψης πρόβλεψης χρηματοδότησης. Κινδυνεύουμε, δηλαδή να χρεωθούμε -σαν γενιά- με την οριστική απώλεια ενός ιστορικού, σπουδαίου αρχιτεκτονικά και πολύτιμου λειτουργικά χώρου.
• Η κατασκευή υπαίθριου αμφιθέατρου ικανής χωρητικότητας, ακουστικής απόδοσης και ποιοτικής φιλοξενίας των θεατών (καμία σχέση με το «Βλαχοπούλειο» του Mon Repos) στην τάφρο του παλιού φρουρίου μπροστά από την υπογεφύρια αίθουσα. Ο χώρος αυτός μπορεί να επιτρέψει την οργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων υψηλής προδιαγραφών και απαιτήσεων, που μπορούν να συμβάλλουν στην αναβάθμιση του παραγόμενου πολιτιστικού προϊόντος.
• Η ανακαίνιση της υπογεφύριας αίθουσας, που με την κατάλληλη αρχιτεκτονική παρέμβαση μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες για συνεδριακές και πολιτιστικές εκδηλώσεις (καμαρίνια, κύρια αίθουσα, σκηνή, δυνατότητα πρόσκαιρου τεχνικού χωρισμού σε περισσότερους χώρους κ.λ.π.).
• Η σε βάθος αναπαλαίωση, συντήρηση και ανάδειξη του San Giacomo, που με την πολυαναμενόμενη μεταστέγαση του Δημαρχείου στο Μαράσλειο Μέγαρο, μπορεί να μετατραπεί -όπως σχεδιάζεται- σε Μουσείο πόλης, με ασφάλεια και λειτουργική πληρότητα...

Μακάρι να υπάρχει η δυνατότητα συνολικής χρηματοδότησης ίσης με την αρχικά προβλεπόμενη, δηλαδή περί τα 30-35 εκατομμύρια... Μακάρι... Γιατί υπάρχουν ανοιχτές πληγές και ανάγκες, που και πάλι τόσα "πολλά" χρήματα δεν θα φτάνουν... Κραυγαλέο παράδειγμα, οι ανάγκες συντήρησης των δύο τουλάχιστον κάστρων της πόλης, που αποτελούν de facto και de jure ταυτολογικά πολιτιστικά μνημεία της πόλης και του νησιού και που απειλούνται από την φυσική φθορά του χρόνου και τις ανθρώπινες παρεμβάσεις... Καταρρέει και το σπουδαίο Αγγλικό Νοσοκομείο, καμάρι και στολίδι στην Ανατολικότερη κορυφή του Παλιού Φρουρίου, θύμα μικροπολιτικών και μικροψυχιών στο όλο ζήτημα της στέγασης του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Είναι φανερό, ότι η ικανοποίηση των παραπάνω στόχων δεν αποτελούν εγκεφαλική σύλληψη του υπογράφοντα αλλά αναγνωρισμένες Κερκυραϊκές προτεραιότητες, που συγκροτούν ένα ιεραρχημένο και ενιαίο πλαίσιο πραγματικών αναγκών. Αυτή η συνολική παρέμβαση θα αποτελεί -μεταξύ άλλων- και απόδειξη λελογισμένης -όχι σπάταλης, όχι αυθαίρετης-χρήσης του δημόσιου χρήματος…