Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Ο "Πλους" μας καλεί

Εμπρός, λοιπόν να συναντήσουμε στον πολύ ζεστό αυτό ατμοσφαρικό χώρο, που στολίζει την Κέρκυρα την Λιάνα Βραχλιώτη, την γνωστή συμπολίτισσα συγγραφέα, αυτή την φορά ως παρουσιάστρια του βιβλίου του Ισίδωρου Ζουργού "ΑΝΕΜΩΛΙΑ", που βραβεύτηκε ως βιβλίο των αναγνωστών για το 2011. Θα είναι εκεί και ο συγγραφέας. Θα απαντήσει σε ερωτήσεις, δηλαδή θα διαλεχθεί με το κοινό. Στις 7:30 μ.μ. το Σάββατο 28/4/2012... Αξίζει

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Το Καμπιέλο στα καλύτερά του…

Παραβιάσαμε το προσωπικό μας εμπάργκο στον χώρο του Δημοτικού Θεάτρου, που από καιρό εφαρμόζουμε ως αποδοκιμασία στην απίστευτη αλλοτρίωση του χώρου των παρασκηνίων, που έχουν καταλάβει διοικητικές δημοτικές υπηρεσίες. Και το κάναμε, όχι απλά από προσωπική εκτίμηση προς τους συντελεστές της παράστασης, που ετοιμάζονταν με περίσσια επιμέλεια από καιρό… Θελήσαμε να διαπιστώσουμε «ιδίοις όμμασι και ώτοις», αν το πολυδοκιμασμένο πείραμα: στήριγμα σε ντόπιες δυνάμεις μπορεί να δημιουργήσει έργο και αποτέλεσμα διαφορετικό από εκείνο, που συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε με συγκαταβατική ανοχή… Μιλάμε, λοιπόν για το έργο του μεγάλου Ιταλού συγγραφέα του 18ου αιώνα Carlo Goldoni: «Το καμπιέλο» Είναι προφανές, πως όταν ο Ακης Χερδάρης το μετέφραζε και το διασκεύαζε δεν μπορεί να είχε τίποτε άλλο στο μυαλό του από αυτή την αίσθηση Κερκυραϊκότητας, που αποπνέει. Αυτή η μικρή Πλατεία, ένα οποιοδήποτε καμπιέλο της Γαληνοτάτης, που ταυτόχρονα θα μπορούσε να είναι η Πλατεία της Κρεμαστής ή η Πλατεία της Αγίας Ελένης. Είναι το σκηνικό που φιλοξενεί πάθη και καημούς, ζήλιες, φθόνους, έρωτες, χαρές και καλοσύνες, που αποτυπώνονται με ξεχωριστό τρόπο, όμοιο σε ένα από τους ιδιαίτερους μικρόκοσμους της Βενετίας αλλά και στο Καμπιέλο της Κέρκυρας ή στο Μαντούκι ή στη Γαρίτσα ή στον Ανεμόμυλο…
«Εύκολο» θα χαρακτήριζε κάποιος το έργο αν υποτιμούσε τους κινδύνους της «ευκολίας» του… Θα μπορούσε π.χ. το κείμενο να θυμίζει σκετς πετεγολέτσου ή λαϊκού βουλεβάρτου αν δεν κρατιόταν με αυστηρότητα οι απαιτήσεις του συγγραφέα και η μετάφραση κατέληγε σε επιθεωρησιακού τύπου λαϊκίστικες απλουστεύσεις. Το ίδιο θα συνέβαινε αν η σκηνοθετική κατεύθυνση εξαντλούνταν σε κωμειδυλλιακή παραγωγή, αν η σκηνογραφία επιχειρούσε να σχεδιάσει μία καρικατούρα συνηθισμένης πλατείας, αν η μουσική ήθελε να κινηθεί με αυστηρότητα στο ηχητικό κλίμα της εποχής… Όλα αυτά, που ευτυχώς δεν συνέβησαν, θα είχαν σαν αποτέλεσμα μία ανιαρή ψευτόσουπα…
Αντί λοιπόν όλων αυτών, απολαύσαμε έναν λόγο σαφώς Βενετσιάνικο και εξίσου Κερκυραϊκό με τον ιδιωματικό λόγο να ρέει αβίαστα και φυσικά, χωρίς ίχνος υπερβολής, χωρίς ατάκες. Κλίμα εποχής και όχι καρακατουρίστικη μεταφορά σε αυτό… Εξοχή η σκηνοθετική διεύθυνση του Πέτρου Γάλλια, που μας έδωσε το πρώτο μετά καιρό δείγμα της δουλειάς του στην Κέρκυρα… Χαρήκαμε την μαεστρία της σκηνοθετικής του γραμμής για τον ρυθμό και το tempo της, που μας χάρισαν μία παράσταση χωρίς καμία κοιλιά, κανένα πρήξιμο ή βούλωμα… Ο Γκολντόνι, υπό την καθοδήγηση Γάλλια έγινε συναρπαστικά ενδιαφέρων, πρωτότυπος, ξεκούραστος, ρέων… Γνωρίζουμε προσόντα και αρετές του σκηνοθέτη και γι’ αυτό τελικά δεν μας εξέπληξε… Όμως, το καταχαρήκαμε… Απολαύσαμε την στιβαρή και συγκροτημένη παρουσία όλων των ηθοποιών-συντελεστών της παράστασης… Ούτε για μία στιγμή δεν νοιώσαμε, ότι μας ψυχαγωγούν ερασιτέχνες… Η μεστή τους επαγγελματικότητα αντανακλά ασφαλώς το έργο προετοιμασίας υψηλών απαιτήσεων, που πρέπει να έγινε από τον μαέστρο-σκηνοθέτη αλλά ασφαλώς και την δική τους θεληματικότητα, αφοσίωση και αποδοτικότητα… Ολοι τους ένα σύνολο με πολλά στοιχεία Comedia del’ arte, εξαιρετικοί και σαν μονάδες ηθοποιίας. Τους μνημονεύουμε αντιγράφοντάς τους από το πρόγραμμα με πρώτα τα «θηλυκά» (για να μιμηθούμε διάλεκτο του έργου): Σοφία Κολονιάρη, Μαριέττα Σαββανή, Σοφία Τόμπρου, Νότα Δαρμανή, Αλεξάνδρα Παγιατάκη, Κατερίνα Γεωργάκη και οι άρρενες: Γιάννης Αλεξάκης, Σωτήρης Γιαννούλης, Σπύρος Βέργης, Βαγγέλης Ζήκος, Βασίλης Μαμωνάς και ο Γιώργος Βλάχος με την κιθάρα του… Κανένας δεν υστέρησε. Το λέμε και το εννοούμε… Αν αυτό είχε συμβεί, το έργο θα είχε χάσει από την αρτιότητά του σημαντικά και θα είχε εξωκοίλει. Ολοι τους λοιπόν και ο καθένας τους ξεχωριστά μοιράστηκαν με επιτυχία την ευθύνη να φέρουν την παράσταση στις μεγάλες στιγμές του Θεάτρου στην Κέρκυρα… Θα μπορούσαμε ίσως να πούμε δύο παραπάνω λόγια για τις «αδυναμίες» μας Μαριέττα Σαββανή και Νότα Δαρμανή καθώς και για τον Σωτήρη Γιαννούλη… Δεν το κάνουμε
Σίγουρα θα πρέπει να κουράστηκε ο Πέτρος Στραβοράβδης για το τόσο ολοκληρωμένο ατμοσφαρικά και λειτουργικά σκηνικό του… Οι εικαστικές αρετές του Πέτρου αποτυπώθηκαν στο περιβάλλον του καμπιέλου κατά τρόπο εξαίρετο. Σκηνοθετική γραμμή και σκηνογραφική άποψη ταίριαξαν καταπληκτικά… Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τις μουσικές παρεμβάσεις… Οι επιλογές με τραγούδια της Magna Grecia αλλά και το θεσπέσιο Via del Campo του αλησμόνητου και λατρεμένου Fabricio de Andre δημιούργησαν μία μαγευτική γέφυρα ανάμεσα στην μητρόπολη Βενετία και την θυγατέρα της Κέρκυρα… Αξια παντός επαίνου η μουσική διδασκαλία της Αναστασίας Τζιλιάνου. Τόσο οι ατομικές ερμηνείες όσο και το συλλογικό τραγούδι στάθηκαν σε ψηλά επίπεδα. Εξαιρετικές οι ενδυματολογικές επιλογές της Μαρί Ροδίτη και η αντίστοιχη δουλειά της Πηνελόπης Μαμάλου. Φωτισμός, κατασκευή σκηνικών μακιγιάζ και κάθε τεχνική υποδομή της παράστασης απέπνεαν υπευθυνότητα στην προετοιμασία και αποτελεσματικότητα….
Ειδαμε, λοιπόν μία παράσταση, φτιαγμένη ολοκληρωτικά από Κερκυραϊκό έμψυχο και άψυχο υλικό. Αιτία και αφορμή όχι για εύκολες θριαμβολογίες ή προγονόπληκτους ενθουσιασμούς… Οι δυνάμεις υπάρχουν και πραγματικά το «Καμπιέλο» μας το επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό και αδιάψευστο τρόπο… Χρειάζεται, όμως η επαγγελματική επάρκεια της καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, η υπευθυνότητα και το «άγχος» για το αποτέλεσμα, η αποφασιστικότητα των συμμετεχόντων, που Κύριος είδε τι εμπόδια θα αντιμετώπισαν στην προετοιμασία του αποτελέσματος, που απολαύσαμε… Χρειάζονται όλα αυτά τα στοιχεία, που πολλές φορές πολύ επιγραμματικά, λίγο αφαιρετικά αλλά με αρκετή λεξικολογική επάρκεια περιγράφουμε ως «σοβαρότητα»… Η παράσταση, που αντανακλά δόσιμο σωμάτων και ψυχών αξίζει τον κόπο να ταξιδέψει και εκτός Κέρκυρας…. Ας αναζητηθούν ακόμη και χορηγίες για να μπορέσει η Κέρκυρα, μέσω της παράστασης, να προβληθεί και σε άλλες Ελληνικές περιοχές. Ιδού η ευκαιρία να αποτελέσουν η καλλιτεχνική δημιουργία και το πολιτιστικό αποτέλεσμα τον πρεσβευτή μας.