Μούρχεται να γελάω...

...καθώς αντικρύζω την κατάσταση του κτιρίου της Ελαιουργίας και θυμάμαι το διήμερο συμπόσιο, που οργάνωσε το τμήμα Ιστορίας του Ιόνιου Πανεπιστήμιου την προηγούμενη χρονιά με θέμα την βιομηχανική ιστορία του τόπου... Αναφορές από ειδικούς αρχιτέκτονες και άλλους μηχανικούς, από ιστορικούς επιστήμονες, εξέθεσαν την μοναδικότητα των βιομηχανικών κτιρίων της Κέρκυρας, που έχουν πλέον περάσει στην ...προϊστορία. Θύματα μιας "πολιτισμένης" βαρβαρότητας, που εξαφάνισε την συντριπτική πλειοψηφία των πολλών Κερκυραϊκών βιομηχανικών οικοδομημάτων και εγκαταστάσεων, σύμφωνα με την Εθναρχική επιταγή του: χτίστε, χτίστε, χτίστε...

Μούρχεται να γελάω, καθώς αντικρύζω τα υπολείμματα του καταρρέοντος κτιρίου της Ελαιουργίας στο Μαντούκι και αναλογίζομαι, ότι ουσιαστικά είναι το τελευταίο εναπομείναν δείγμα της περιόδου της βιομηχανικής ανάπτυξης της Κέρκυρας (το εργοστάσιο Δεσύλλα, που εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας, το έχουμε κλάψει από καιρό)...

Συνέρχομαι, όμως και δεν γελάω γιατί αναλογίζομαι, ότι ζούμε μέσα στον πυρετό του ... εκσυγχρονισμού της κοινωνίας μας, της λήψης αποφάσεων για ...ριζικές τομές, που σκοπό έχουν να οδηγήσουν τον τόπο σε νέα εποχή προόδου και ανάπτυξης...

Γι' αυτό και ούτε τολμάω να απασχολήσω κάποιον υπεύθυνο, κάποιαν υπηρεσία (υπάρχει άραγε;) αρμόδια για την απάλειψη αυτής της ζοφερής εικόνας φθοράς και μιζέριας στο ιστορικό προάστειο της πόλης, το ταυτισμένο με την βιομηχανική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, εκεί, που έσυρε τα βήματά της η κυρα-Επιστήμη του Ντίνου Θεοτόκη στην "Τιμή και το Χρήμα", εκεί, που οι σκλάβοι στα δεσμά τους γέμισαν τις σελίδες της ιστορίας του 19ου και 20ου αιώνα...

Οταν αισθάνεσαι, οτι η οργή, που ξεχειλίζει για τον παραλογισμό της αδιαφορίας δεν έχει λόγια, που να την αποδώσουν, κάτι ...σάπιο συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας...