Υπάρχουν και άλλες πλατείες…

… στην πόλη της Κέρκυρας εκτός από την Σπιανάδα, την Πλατεία Σαρόκο και την πλατεία Δημαρχείου. Υπάρχει π.χ. η Πλατεία της Λεμονιάς, που επισκευάστηκε πρόσφατα και αναδείχθηκε σε έναν πανέμορφο ανοικτό χώρο, αντάξιο του αρχιτεκτονικού περιβάλλοντος και εξαιρετικά κατάλληλο για διαφορετικού είδους και ύφους καλλιτεχνικά δρώμενα. Υπάρχει ακόμα π.χ. η πλατεία της Αγίας Ελένης, η κεντρική Πλατεία στο Καμπιέλο, η πλατεία της Αγίας Θεοδώρας, η πλατεία μπροστά στο παλιό ΚΤΕΛ, η πλατειούλα των Αγίων Αποστόλων αλλά και ένα σωρό μικρά ή μεγαλύτερα ανοίγματα σε διάφορα σημεία του οικιστικού ιστού της πόλης. Να μην ξεχάσουμε την πλατεία στην Σπηλιά, πλάϊ στην Πλατεία του Αγνωστου Στρατιώτη, που εδώ και αρκετό καιρό έχει χάσει την ζωντάνια της και την καλύπτει… άκρα του τάφου σιωπή. Η ύπαρξη των περισσότερων πλατειών περνάει απαρατήρητη. Καλό το φώς που χαρίζουν στα γύρω σπίτια αλλά αυτό δεν φτάνει. Μία πλατεία μπορεί να γίνει τόπος συνάντησης, ψυχαγωγίας, πολιτισμού. Και όλα αυτά μας χρειάζονται σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, που οι καθημερινοί ρυθμοί ισοπεδώνουν την ανθρώπινη επικοινωνία. Πολλοί νοσταλγούν το πνεύμα και την λειτουργία της γειτονιάς, που σαν πυρήνα της έχει σίγουρα μία πλατεία… Μιλάμε, βέβαια, για πλατεία και όχι για χώρο κατειλημμένο από τραπεζοκαθίσματα σε βαθμό απαγόρευσης της απλής διάβασης…
Το παρόν σημείωμα δεν γράφεται από συντηρητική παρελθοντολογία. Η Κέρκυρα-μνημείο αλλά και η Κέρκυρα-σύγχρονη πόλη έχει ανάγκη από μία ισόρροπη ανάπτυξη και λειτουργία. Και είναι τουλάχιστον κρίμα ένας οικιστικός ιστός τόσο πλούσιος σε πανέμορφα αρχιτεκτονικά στοιχεία να «στριμώχνεται» μεταξύ Σπιανάδας και Σαρόκου, σαν μία συνηθισμένη Ελληνική πόλη της περιφέρειας… Η αλλαγή αυτή βέβαια δεν μπορεί να επανέλθει χωρίς ουσιώδεις διορθωτικές παρεμβάσεις αισθητικού και λειτουργικού χαρακτήρα. Δεν θα επέλθει, όμως και χωρίς «κεντρική» πολιτική πολιτισμού από μεριάς τοπικής αυτοδιοίκησης και φορέων. Χρειάζεται, ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εκδηλώσεων (θέατρο, μουσική, χορωδιακό τραγούδι, ζωγραφική, γλυπτική κ.λ.π.), που να δώσει πνοή στους τόπους αυτούς, να τους «γνωρίσει» και να τους καθιερώσει. Η γιορτή π.χ. την τσικνοπέμπτη θα μπορούσε ωραιότατα να είχε πραγματοποιηθεί στην Πλατεία Λεμονιάς και σιγά-σιγά να καθιερωθεί να γίνεται εκεί. Μία αντίστοιχη γιορτή την Καθαρή Δευτέρα θα μπορούσε να οργανώνεται στην Πλατεία της Σπηλιάς, που δεν είναι πλατεία του ΟΛΚΕ αλλά πλατεία ολόκληρης της πόλης της Κέρκυρας.
Η διαμόρφωση ενός ζωντανού, κατοικημένου ιστορικού κέντρου δεν συγκρούεται με την ανάδειξή του ως «σκηνικού» υποδοχής μεγάλου πλήθους, διαφορετικού είδους και ήπιας έντασης καλλιτεχνικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αντίθετα, αυτό το ταίριασμα - που ασφαλώς απαιτεί προσεκτικές ισορροπίες για να μην επιτείνει την ήδη επιχειρούμενη στην Σπιανάδα Μυκονοποίηση- μπορεί να οδηγήσει σε μία προοδευτική και σταθερή αναβάθμιση εγκαταλειμμένων ή/και υποβαθμισμένων περιοχών. Πρόκειται για τεράστιο έργο μακράς πνοής, που έχει ανάγκη συστηματικής και συνεπούς παρέμβασης. Οι μερικές, εμβαλωματικές ή ευκαιριακές δράσεις δεν μπορούν να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας σ’ αυτή την πόλη….