Αυτός είναι ο τίτλος της ενδιαφέρουσας τοποθέτησης του Προέδρου του του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος κ. Αριστοτέλη Κοσκινά, στη συζήτηση για την Αιολική Ενέργεια στο ΤΕΕ/ Παράρτημα Κέρκυρας. Κι' άλλη φορά έχομε στοιχιθεί με τον σοβαρό αυτό φορέα περιβαλλοντικού προβληματισμού και δράσης στο νησί μας, που αποφεύγει τους λαϊκισμούς και τις στείρες αρνήσεις αλλά παίρνει δημιουργικό μέρος σε σχετικό διάλογο... (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι στην Λευκίμμη ο νέος ΧΥΤΑ δεν λειτουργεί αλλά η παλιά χωματερή μολύνει σταθερά και καθημερινά, το γήϊνο, υδάτινο και αέριο περιβάλλον της περιοχής...)
Παραθέτουμε, λοιπόν την τοποθέτηση του συλλόγου για το θέμα των αιολικών γεννητριών, για τις οποίες -κατα την γνώμη μας- εύκολα υψώνονται οι αρνήσεις, χωρίς θετικές τοποθετήσεις πάνω στο πρόβλημα της ραγδαίας καταστροφής του περιβάλλοντος από τις ρυπογόνες πρώτες ύλες ενεργειακής τροφοδοσίας... Κι' όλα αυτά σε μία χώρα, που ήλιος και άνεμος -άν υπήρχε στοιχειώδης ανεξαρτησία στο θέμα της ενεργειακής πολιτικής- θα είχαν λύση οριστικά το ενεργειακό της ζήτημα...Διαβάστε το, άν θέλετε...
1. Σε θέση ανάλογη της εξουσίας η πραγματικότητα αναδεικνύει πάντα την αυθεντία: τη γνώση από την οποία συχνά εξαρτάται η ευστοχία των πολιτικών αποφάσεων. Σήμερα ιδίως κατανοούμε ότι η άσκηση εξουσίας απαιτεί εξειδικευμένη γνώση – ιδίως σε ζητήματα οικολογικού ενδιαφέροντος. Η συμμαχία με την Επιστήμη είναι προϋπόθεση της μετάβασης από μια άκρατη «τεχνοκρατία» σε μία Οικοδημοκρατία, αλλά και της αποφυγής του κινδύνου μιας οιονεί Οικοδικτατορίας. Η συζήτηση για την Αιολική Ενέργεια, αναδεικνύει ακριβώς αυτά τα απαιτητικά ζητήματα.
2. Στην Κέρκυρα και το έτος 1857, στο εργοστάσιο παραγωγής αεριόφωτος (Γας) στο Μαντούκι, παρήχθη πρώτη φορά ενέργεια στη νεώτερη Ελλάδα. Εκατό χρόνια μετά, με την ενοποίηση της νήσου στο «ηπειρωτικό δίκτυο» της ΔΕΗ και τη λειτουργία του Λούρου, το τοπικό εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής» παροπλίστηκε. Έκτοτε, επί μισό αιώνα και πλέον, οι Κερκυραίοι περιοριστήκαμε στην κατανάλωση ενέργειας, χωρίς συμμετοχή στην παραγωγή της. Στο μεταξύ βέβαια, και πληθύναμε, και ομορφύναμε: είμαστε αισίως 150 χιλιάδες νοματαίοι, και σχεδόν διπλάσιοι το καλοκαίρι. Επομένως το τοπικό ισοζύγιο παραγωγής-κατανάλωσης ενέργειας, είναι κραυγαλέα μονομερές.
3. Οι θεμελιώδεις αυτές παραδοχές, και ο προβληματισμός για τα οικολογικά ζητήματα τα οποία (εξ ορισμού) νοούνται σε πλανητικό και οικουμενικό ορίζοντα, υπαγορεύουν στον Σύλλογο Προστασίας Περιβάλλοντος την υποστήριξη, επί της αρχής, της τοπικής παραγωγής ενέργειας, με αξιοποίηση των Ανανεώσιμων Πηγών (ΑΠΕ). Θέλουμε τη διεύρυνση της οικονομικής αυτοτέλειας του νησιού (εννοείται, σε ορισμένο ποσοστό), αλλά και ισοδύναμη ελάφρυνση της ενδοχώρας – την οποία δεν αντιμετωπίζουμε ως αποικιοποιημένο, «αναλώσιμο» έδαφος. Αυτό όμως συνεπάγεται συμφωνημένη πορεία εγκατάστασης (εδώ) και απεγκατάστασης (εκεί). Αλλιώς, δεν έχει νόημα.
4. Η γενική αυτή θέση σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει άκριτη αποδοχή της οποιασδήποτε πρότασης. Ειδικότερα, λοιπόν: (α) Ο Σύλλογος Προστασίας Περιβάλλοντος απορρίπτει ως καταστροφική για το θαλάσσιο και μη περιβάλλον, και προδήλως δυσανάλογη για την περιοχή και τον τόπο, την κατασκευή θαλάσσιου Αιολικού «Πάρκου» στα Διαπόντια Νησιά και τη βορειοδυτική Κέρκυρα. (β) Για τον Παντοκράτορα ο Σύλλογος υπέβαλε τον Ιούλιο του 2010 Ένσταση θεραπείας ελαττωμάτων της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Η εξέλιξη έκτοτε καταδεικνύει εξωφρενική αδιαφορία των εμπλεκόμενων αρχών. Εκτός του ότι τα ελαττώματα παραμένουν φαλκιδεύεται στην πράξη η δημοκρατική διαδικασία της διαβούλευσης και καταστρατηγείται η σχετική νομοθεσία. Η τακτική αυτή οδηγεί αναπόδραστα στην ανάληψη δικαστικών πρωτοβουλιών.
5. Σημαίνουν όλα αυτά ότι μας αρέσει η μορφή των επενδύσεων που προτείνονται; Όχι. Ο Σύλλογος πρώτος διακήρυξε, σε πολύ «πρώιμο» χρόνο, ότι η μικρή κλίμακα (δημοτικές επιχειρήσεις στα όρια των παληών δήμων, συνεταιρισμοί στα όρια των κοινοτήτων) είναι η ιδεώδης για την αξιοποίηση των ΑΠΕ. Έτσι άνοιγε, και παραμένει έκτοτε ανοιχτός, ο δρόμος της ευθύνης για τις κατά τόπους κοινωνίες και τους Κερκυραίους στην ολότητά τους.
6. Αυτό που απορρίπτουμε είναι η προσχηματική επίκληση όλων αυτών, για την παραπομπή στις Ελληνικές Καλένδες. Θέλουμε αλήθεια τοπικούς, δημοτικούς, συνεταιριστικούς, λαϊκούς φορείς για τις ΑΠΕ; Ας τους συστήσουμε λοιπόν, εδώ και τώρα, και ας στηρίξει αυτούς το ιερό μας πάθος. Αν όμως η κοινωνία μας είναι ανώριμη να προχωρήσει σε αυτό τον (δύσβατο) δρόμο, η Ιστορία δεν περιμένει. Αν πρέπει, και μπορούμε, εδώ και τώρα, να επιλέξουμε ανάμεσα στο αξίωμα «μη μου άπτου», υπέρ μίας Κέρκυρας που πρώτοι οι Κερκυραίοι κατακρεουργούμε, ή τη σωτηρίας των παιδιών της Πτολεμαΐδας, επιλέγουμε, για την τιμή των Κερκυραίων, και την ψυχή μας, το δεύτερο.
7. Οι ίδιες σκέψεις, οι ίδιες αγωνίες μας ωθούν όταν θέτουμε «ανεπίκαιρα», από διετίας τώρα, θέμα αποπυρηνικοποίησης της Αδριατικής, όταν προσπαθούμε, με πλείστες δυσκολίες και χωρίς ιδιαίτερη τοπική απήχηση, να συνάψουμε διεθνείς συμμαχίες προς το σκοπό αυτό – όπως η αδελφοποίησή μας με τη Legambiente. Η ακόρεστη ενεργειακή δίψα ξυπνά τα φαντάσματα του Τσερνομπίλ ή, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, της Φουκουσίμα. Το ότι ήδη καταναλώνουμε «πυρηνικό» ρεύμα από τη Βουλγαρία, την οποία ξορκίζουμε, πότε θα αρχίσει να μας προβληματίζει;
8. Σημαίνουν όλα αυτά ότι η Κερκυραϊκή Κοινωνία πρέπει να εξαναγκαστεί να υποστεί λύσεις που θα της επιβληθούν; Όχι. Οποιαδήποτε απόφαση παραβλέπει τη δημοκρατική διαδικασία (γιατί όχι: το Δημοψήφισμα!) στερείται όχι μόνο τη νομιμοποίηση, αλλά και κάθε νοήματος. Εάν η Ιστορία μπορεί με χίλιους τρόπους να επιβάλλει τη δυναμική της, αυτό είναι άλλο θέμα. Εκείνο που πρωτεύει, είναι οι Κερκυραίοι να διεκδικήσουν την ευθύνη τους, και να πράξουν, πρώτοι, το σωστό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου