Το συντριβάνι της Σπιανάδας (του Βαγιανού) εγκαταλειμένο και σκοτεινό συμβολίζει και εκφράζει την μιζέρια, που έχει απλώσει για τα καλά τα δίχτυα της στον τόπο. Σκοτεινό είναι σαν να μην υπάρχει, ενώ φωτισμένο και μάλιστα με την τακτική αλλαγή χρωμάτων αποτελούσε ταυτολογικό στοιχείο της πλατείας και της αισθητικής της... Ετσι λειτουργούσαν και τα συντριβάνια στο μποσκέτο και την Σπηλιά. Τώρα παραμένουν σβηστά πάνω από 10 χρόνια στα πλαίσια μιάς συνεχώς επιβαρυνόμενης αδιαφορίας για την αισθητική, ενός συνεχώς επιδεινούμενου μπάχαλου. Αναρωτιόμαστε; Τόσο πολύ δύσκολο είναι να λειτουργήσει ξανά το συντριβάνι της Πλατείας φωτισμένο; Αυτό δηλαδή, που διαθέτουν εις διπλούν, τριπλούν και τετραπλούν οι "φανταχτερές" επαύηλεις πολλών νεο-Ελλήνων είναι τόσο δύσκολο να αναβιώσει στην Σπιανάδα, την ιστορική πλατεία του μνημείου της Unesco; Η όποια αγωνία και ενδιαφέρον για την πραγματικότητα της σκουπιδίλας και του κυκλοφοριακού εφιάλτη δεν δικαιολογεί την αδιαφορία για στοιχειώδεις, απλές, εύκολες και φτηνές αισθητικές παρεμβάσεις και διορθώσεις στην πόλη. Ο φωτισμός του συντριβανιού του Βαγιανού και των υπόλοιπων (Μποσκέτου & Σπηλιάς) είναι μία ευκαιρία και ταυτόχρονα μία δοκιμασία....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου