Αφορμή γι' αυτό το σημείωμα, η αναφορά-σχόλιο του προέδρου του Νομαρχιακού Συλλόγου ΑΜΕΑ κ. Ανδρέα Σκούπουρα, για τους όρους διαβίωσης και κυκλοφορίας των ΑΜΕΑ στην πόλη. Δεν είναι και πολλά αυτά που έχουν άλλαξει στην κοινωνία μας μέχρι σήμερα στον ευαίσθητο κοινωνικό τομέα των Ατόμων με ειδικές ανάγκες. Οσο κι' αν αυτό φαίνεται υπερβολικό, στο επίπεδο της κοινωνίας (γι΄αυτό το υπογραμμίσαμε) οι μεταβολές δεν είναι ουσιώδεις. Πολύ απλά ο αυτονόητος και εγγενής σεβασμός προς τις ιδιαίτερες ανάγκες των ατόμων αυτών θα ήταν αποδεικτικό στοιχείο ενός προηγμένου πολιτισμού. Μα. -θα πείτε- αφού φτιάχνουμε ράμπες στα πεζοδρόμια... Ναι! και παρκάρουμε μπροστά σε αυτές!!! Οχι όλοι. Οι πιο μάγκες... Οι πιο άντρες...Οι πιο ξύπνιοι... Η κοινωνία, όμως μέσα από τα συλλογικά της όργανα (τοπική αυτοδιοίκηση, κεντρική εξουσία) τους επιβραβεύει με τον έπαινο της ατιμωρησίας... Ετσι, μία παράβαση, που θα έπρεπε να θεωρείται από τις βαρύτερες, γιατί στρέφεται άμεσα και σοβαρότατα κατά των όρων ζωής συμπολιτών ή επισκεπτών μας αντιμετωπίζεται και αυτή μέσα στο γενικό κλίμα μακάριου ωχαδελφισμού... Ντάξει μωρέ, τι έγινε... αναρωτιέται ο θρασύς και βάρβαρος παραβάτης. Τίποτε του απαντάει η οργανωμένη κοινωνία. Συνέχισε παληκάρι μου τη δουλειά σου...Για όσους, γενικολογούν λέγοντας γι' αυτό και για άλλα ζητήματα αντι-κοινωνικής πρόκλησης, οτι είναι θέμα του καθενός και χρειάζεται παιδεία κ.λ.π. απαντάμε: Ναι, είναι θέμα του καθενός και όλων μας και δεν θα αλλάξει ποτέ όσο ο "καθένας" με αυτό το επίπεδο κοινωνικού πολιτισμού δεν υφίσταται έλεγχο για την εχθρική του στάση απέναντι στην κοινωνία. Οι τυχόν δυσμενείς συνέπειες αυτού του ελέγχου είναι οι μόνες, που μπορούν να δημιουργήσουν κανούρια αντανακλαστικά κοινωνικής συμπεριφοράς. Ολα τα άλλα είναι λόγια να αγαπιώμαστε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου