Υπάρχουμε, ως σωματείο: ΟΠΕΡΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΚΕΚΡΥΡΑΣ. Είδος με παράδοση, είδος λαϊκό, είδος εν ανεπαρκεία, τελευταία στην Κέρκυρα... Ενωθήκαμε αρκετοί - υπάρχουν ακόμη πολλοί και τους περιμένουμε- που αγαπάμε το μελόδραμα, που μας λείπει από τις μουσικές εκδηλώσεις της πόλης και θέλουμε να το ξαναζωντανέψουμε. Στην πρώτη μας συνάντηση ψηφίσαμε το καταστατικό μας και εκλέξαμε το πρώτο Δ.Σ. με τους: Μίλτο Βασιλείου (πρόεδρο), Γιώργο Πουλημένο (αντιπρόεδρο), Κώστα Καρδάμη (γραμματέα), Σία Τσιριγγάκη (ταμία) και Νάσο Μαρτίνο (μέλος). Ψυχή της απόπειράς μας η Ρόζα Πουλημένου. Μας ιντριγκάρισε, μας συγκέντρωσε, μας ενέπνευσε. Είναι και η καλλιτεχνική μας διευθύντρια. 
Ξεκινάμε σεμνά με πρώτη εκδήλωση για το καλό Ελληνικό τραγούδι (μεσοπόλεμος) στα μέσα του Μάρτη στο Δημοτικό Θέατρο υπό την αιγίδα του Δήμου Κερκυραίων. θα ακολουθήσει αφιέρωμα στον Χέντελ και πιθανότατα το καλοκαίρι η γνωστή σε μικρούς και μεγαλύτερους Λιλλιπούπολη. Δεν έχουμε υπεφιλοδοξίες... Σεμνά ξεκινάμε και θα συνεχίσουμε... Με στόχους εφικτούς, που δεν κουράζουν δεν απαγοητεύουν... Θα πετύχουμε; ελπίζουμε γιατί πρέπει... Το εξηγεί με το σημείωμα του ο Νάσος Μαρτίνος, όπως μίλησε στην ιδρυτική συνέντευξη τύπου:
"Είναι φυσικό πως επιθυμούμε η προσπάθεια αυτή να πετύχει.
Θα έλεγα κάτι περισσότερο, πως πρέπει, πως οφείλει αυτή η προσπάθεια να πετύχει, επειδή επιθυμεί να οργανώσει στην πολύπαθη αισθητικά Κέρκυρα το όνειρο γενεών: την Όπερα.
Ακριβώς επειδή είμαστε ρεαλιστές και όχι εξωπραγματικοί, δεν αποσκοπούμε σε Grandes Operas, δηλαδή σε εντυπωσιακές και πολυέξοδες παραστάσεις που περιέχουν εν σπέρματι το στοιχείο της οικονομικής αυτοκαταστροφής.
Προτιθέμεθα να οργανώσουμε την όπερα δωματίου που διαθέτει μέτρο, χώρο και χρόνο ρεαλιστικό και εφικτό.
Οφείλει να πετύχει η κίνηση, γιατί, αν σκεφτούμε καλά, στο νησί αυτό έχουν πετύχει τόσο τα παραδοσιακά σχήματα όσο και τα νεώτερα μόνο με αυτό που θα λέγαμε σωματειακή – ιδιωτική πρωτοβουλία. Και αυτό γιατί μία τέτοια οργάνωση απεγκλωβίζεται από τους ασφυκτικούς βρόχους της διοικητικής και οικονομικής γραφειοκρατίας και δυσκαμψίας της ελληνικής διοίκησης και αυτοδιοίκησης. Ευπρόσδεκτη και ζητούμενη φυσικά η αρωγή της Πολιτείας σε όποιο επίπεδο, όχι όμως η εξάρτησή της από αυτήν.
Η Όπερα Δωματίου της Κέρκυρας και ό,τι ονειρευόμαστε να πετύχει, στοχεύει όχι μόνον στην κάλυψη μιας πάγιας αισθητικής ανάγκης στο χώρο της καλής μουσικής και ειδικότερα της όπερας, αλλά επιθυμεί να συμβάλλει και στο δικό της μέτρο στην αισθητική αναβάθμιση ενός τόπου που έχει κακοπάθει και υποφέρει καθημερινά από εγκατάλειψη, αφροντισιά, που μας πληγώνουν και τ’ αυτιά και τα μάτια.
Πιστεύω ότι με δείκτες το μέτρο των δυνατοτήτων μας, τη φαντασία μας και την αγάπη μας για τη καλή μουσική και την όπερα θα απεγκλωβιστούμε από το τι είχαμε κάποτε —σαν πρόσφυγες νοσταλγοί μιας πατρίδας που χάσαμε— και θα οργανωθούμε μέσα στο αποφασιστικό σκεπτικό του τι πρέπει να φτιάξουμε για να έχουμε τώρα."
Θα έλεγα κάτι περισσότερο, πως πρέπει, πως οφείλει αυτή η προσπάθεια να πετύχει, επειδή επιθυμεί να οργανώσει στην πολύπαθη αισθητικά Κέρκυρα το όνειρο γενεών: την Όπερα.
Ακριβώς επειδή είμαστε ρεαλιστές και όχι εξωπραγματικοί, δεν αποσκοπούμε σε Grandes Operas, δηλαδή σε εντυπωσιακές και πολυέξοδες παραστάσεις που περιέχουν εν σπέρματι το στοιχείο της οικονομικής αυτοκαταστροφής.
Προτιθέμεθα να οργανώσουμε την όπερα δωματίου που διαθέτει μέτρο, χώρο και χρόνο ρεαλιστικό και εφικτό.
Οφείλει να πετύχει η κίνηση, γιατί, αν σκεφτούμε καλά, στο νησί αυτό έχουν πετύχει τόσο τα παραδοσιακά σχήματα όσο και τα νεώτερα μόνο με αυτό που θα λέγαμε σωματειακή – ιδιωτική πρωτοβουλία. Και αυτό γιατί μία τέτοια οργάνωση απεγκλωβίζεται από τους ασφυκτικούς βρόχους της διοικητικής και οικονομικής γραφειοκρατίας και δυσκαμψίας της ελληνικής διοίκησης και αυτοδιοίκησης. Ευπρόσδεκτη και ζητούμενη φυσικά η αρωγή της Πολιτείας σε όποιο επίπεδο, όχι όμως η εξάρτησή της από αυτήν.
Η Όπερα Δωματίου της Κέρκυρας και ό,τι ονειρευόμαστε να πετύχει, στοχεύει όχι μόνον στην κάλυψη μιας πάγιας αισθητικής ανάγκης στο χώρο της καλής μουσικής και ειδικότερα της όπερας, αλλά επιθυμεί να συμβάλλει και στο δικό της μέτρο στην αισθητική αναβάθμιση ενός τόπου που έχει κακοπάθει και υποφέρει καθημερινά από εγκατάλειψη, αφροντισιά, που μας πληγώνουν και τ’ αυτιά και τα μάτια.
Πιστεύω ότι με δείκτες το μέτρο των δυνατοτήτων μας, τη φαντασία μας και την αγάπη μας για τη καλή μουσική και την όπερα θα απεγκλωβιστούμε από το τι είχαμε κάποτε —σαν πρόσφυγες νοσταλγοί μιας πατρίδας που χάσαμε— και θα οργανωθούμε μέσα στο αποφασιστικό σκεπτικό του τι πρέπει να φτιάξουμε για να έχουμε τώρα."
Σας περιμένουμε !!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου